Een pleegkind verrijkt je leven

Bianca Debaets, Brussels parlementslid, is al elf jaar met heel veel toewijding en liefde pleegmama van Melvin (14). Een jonge ‘ket’ die zich thuis voelt in het warme gezin van Bianca en haar man.

Meer dan 10 jaar geleden zette Bianca de stap om pleegmama te worden. “Ik was op dat moment alleenstaand. Ik heb een tijdje getwijfeld over adoptie, en heb zelfs die volledige, vrij lange, procedure doorlopen. Tot ik op een bepaald ogenblik een artikel las over pleegzorg. Toen ben ik beginnen nadenken. ‘Misschien is pleegzorg ook wel een mooie, waardevolle keuze’. Ik legde mijn oor te luisteren bij de pleegzorgdienst. Dat voelde meteen goed aan.”

Bianca: “Er volgden nog een aantal gesprekken. Ze polsen uiteraard naar je beweegredenen, vooral om te vermijden dat je die keuze impulsief of uit medelijden met de kinderen maakt. Het moet meer zijn dan dat: je redenen moeten echt doorleefd zijn. Je moet bovendien met verschillende factoren rekening houden. Past het binnen je gezinssituatie? Kan je voldoende tijd vrijmaken?”

Match vinden

Bianca: “Wat ik positief vind, is dat ik als alleenstaande ook pleegmama kon worden. Dat lag bij adoptie veel moeilijker. Daar vertelden ze mij dat het aantal landen waaruit je als alleenstaande een kind kan adopteren, heel beperkt is. Pleegzorg is daar heel open in. Of je nu een nieuw samengesteld gezin bent, alleenstaande, een hetero- of holebikoppel, dat maakt niets uit. Het belangrijkste is dat het kind of de jongere in een warme thuis terechtkomt. Na de gesprekken met de pleegzorgdienst zorgen ze ervoor dat er een zo goed mogelijke match gevonden wordt tussen het pleeggezin en (de noden van) het pleegkind.”

Dat pleegzorg breed is en verschillende vormen kan aannemen, was ook voor Bianca van groot belang. “Je hebt crisisopvang waarbij je een kind acuut in een crisissituatie kan helpen. Je kan een kind voor langere termijn opvangen, of je kan steungezin zijn, waarbij je het kind in bepaalde periodes opvangt. Wij opteerden voor deze vorm van pleegzorg. Zo is Melvin om de twee weken tijdens het weekend bij mijn man en mezelf. Het andere weekend is hij bij zijn mama, en tijdens de week zit hij op internaat. Je zou kunnen zeggen dat we aan co-ouderschap doen, maar dan tussen de natuurlijke mama en het pleeggezin.”

"Toen mijn ouders Melvin voor de eerste keer zagen, smolten ze meteen. Een driejarig, guitig 'manneke', met zwarte fonkelende oogjes."

‘Waarom ben ik bij jou?’

Bianca: “Uiteindelijk heb ik Melvin en zijn biologische mama voor de eerste keer gezien op een kantoor van de pleegzorgdienst. Terwijl Melvin aan het spelen was, keken we hoe ik mij erbij voelde, hoe de mama zich voelde, en vooral: hoe die kleine jongen zich voelde. Hij kon het nog niet zo goed uitleggen, maar al spelend en al tekenend liet hij van zich horen (lacht). Een paar weken later kwamen Melvin en zijn mama bij mij thuis op bezoek. Voor de mama was het belangrijk dat ze met eigen ogen kon zien in welke omgeving haar zoon zou terechtkomen.”

Pleegzorg zorgde voor een goede opvolging, zowel voor de biologische mama, voor Melvin, als voor het pleeggezin. “Er werden soms gesprekken gevoerd met Melvin - waar ik niet bij was - om te kijken of hij zich prettig voelde bij de hele situatie. Ook met vragen kon ik altijd bij Pleegzorg terecht. In het begin vroeg Melvin: ‘Waarom ben ik bij jou?’. Ja, leg dat maar eens even uit aan een kindje van 3,5 jaar oud. Bij Pleegzorg zeiden ze mij: ‘leg gewoon uit dat zijn mama heel hard werkt en niet veel familie heeft’. Zijn mama komt uit Rwanda en is helemaal alleen naar België gekomen, op de vlucht voor de genocide. ‘Mama moet af en toe eens kunnen rusten, en dan kom jij op vakantie’, vertelde ik hem. Voor hem was dat allemaal prima zo. Het voelde voor hem ook echt aan als een weekendje op vakantie gaan.”

"Pleegkinderen zijn geen moeilijke kinderen. Het is de thuissituatie die moeilijk is."

Geen verrassing

Voor Bianca’s vrienden en familie kwam de stap richting pleegzorg niet als een verrassing. “Ze wisten dat ik aan het nadenken was over pleegzorg en adoptie. Mijn beslissing kwam dus niet uit de lucht gevallen. Toen mijn ouders Melvin voor de eerste keer zagen, smolten ze meteen. Een driejarig, guitig manneke, met zwarte fonkelende oogjes. Dat was een mooi moment. De hechte band die Melvin ondertussen met mijn ouders heeft, is zowel voor mij, voor hem als voor mijn ouders belangrijk. Ik heb geen broers of zussen, dus voor hen is Melvin het enige kleinkind. En Melvin zelf heeft geen andere grootouders.”

Helaas had Bianca soms wel eens te maken met vooroordelen. “Een van de grootste misverstanden die bij mijn vrienden leefde was dat pleegkinderen moeilijke kinderen zouden zijn. Ik heb hen altijd op het hart gedrukt dat pleegkinderen geen moeilijke kinderen zijn. Het is de thuissituatie die moeilijk is. Dat sommige kinderen bij een problematische thuissituatie wel eens slecht kunnen reageren, dat is toch niet meer dan normaal?! Kinderen verdienen daarom des te meer een stabiele, warme omgeving waar ze thuis kunnen komen en volledig zichzelf kunnen zijn.”

"Melvin verrijkt mijn leven. Hij brengt vreugde en helpt relativeren."

Onze zoon

Bianca: “Sinds Melvin er is, brengt hij veel meer vreugde in mijn leven. Hij helpt ook te relativeren. Politiek is niet altijd de makkelijkste stiel. Melvin zorgt ervoor dat ik mijn zorgen snel vergeet, relativeer, en met de voeten op de grond blijf. Zelf probeer ik hem bepaalde waarden en normen mee te geven. Waarden waar ik zelf mee opgegroeid ben. Ah, het is een torenhoog cliché, maar kinderen verrijken je leven.”

“Ik maak ook geen verschil tussen een pleegzoon of een eigen zoon. Een tijdje geleden had ik een gesprek met een vriendin. Ze vertelde over haar tienerdochters die volop aan het puberen zijn en de ‘problemen’ die daarbij horen. Ze voegde er dan aan toe: ‘Je mag blij zijn dat jij geen kinderen hebt’. Ze bedoelde het ongetwijfeld niet slecht, maar die uitspraak heeft me wel pijn gedaan. De tranen kwamen in mijn ogen. Dan dacht ik: ‘je hebt het echt niet begrepen hé’. Oké, ik heb geen biologische kinderen, maar Melvin voelt voor mij aan alsof hij mijn eigen zoon is.”

"Ik maak geen verschil tussen een pleegzoon of een eigen zoon. Oké, ik heb geen biologische kinderen, maar Melvin voelt voor mij aan alsof hij mijn eigen zoon is."

Meer pleeggezinnen

Vandaag staan bijna duizend kinderen op de wachtlijst. Op zoek naar een pleegezin dat hen een warme thuis wil geven. “Het blijft een uitdaging om voldoende pleeggezinnen te vinden. Dat je als gezin misschien niet de ruimte hebt om zeven op zeven een (extra) kind op te vangen, begrijp ik. Maar misschien ben je wel bereid om in het weekend iets te betekenen? Voor dat kind of die jongere kan dat heel waardevol zijn. Even op adem komen, en stabiliteit brengen in het op dat ogenblik onrustige leven van zo’n kind. Je kan hen kansen geven die ze anders niet krijgen. Samen uitstapjes maken en mooie momenten beleven. Ik raad het iedereen aan (glimlacht).”

Bianca: "Tot voor kort was er nog een andere uitdaging: de rechten van de pleegouders. Dankzij ons Vlaams parlementslid Katrien Schryvers is er nu ook een statuut voor pleegouders. Daarvoor hadden pleegouders niet zo veel rechten. Zeiden de biologische ouders ‘hier stopt het’, dan stopte het verhaal. Daar stond je dan als pleeggezin. Jarenlang alles gegeven voor dat kind. En geen contact meer met hem of haar mogen hebben. Door dat nieuwe statuut heb je de kans om als pleeggezin het kind toch nog een aantal keer per jaar te zien.”

Ketje van de grootstad

Melvin voelt zich na al die jaren helemaal thuis in Brussel. “Hij is een ketje van de grootstad geworden (lacht). Hij houdt ervan om te skaten, en is een grote fan van Zwangere Guy. Ik heb hem een gesigneerde lp cadeau gedaan en dat vond hij geweldig. Hij wil ook nergens anders wonen. ‘Geen enkele andere stad is zo leuk als Brussel’.”

Bianca: “Melvin wacht een mooie toekomst. Ik wens hem toe dat hij verder kan opgroeien als een zelfzekere, open jongeman. Stevig geaard in het leven, waar hij veel kansen krijgt én de kansen die hij krijgt ook grijpt. Dat hij vooral maar gelukkig wordt en zijn passie mag vinden in het leven. Van mij mag hij alles worden wat hij wil, zolang hij het maar met passie doet. Wil hij schrijnwerker worden? Super! Maar dan wil ik dat hij zijn job met volle passie uitoefent en de beste schrijnwerker wordt van Brussel en Vlaanderen (lacht).”