Wat lesgeven zo bijzonder maakt

Onderwijs bereidt kinderen en jongeren voor om hun plaats in te nemen in onze samenleving. Onze leerkrachten in Vlaanderen zetten zich elke dag volop in om mee te bouwen aan de toekomst van onze kinderen. Griet Leys uit Nieuwerkerken is een van hen. Ze is leerkracht in de tweede kleuterklas en vertelt ons wat lesgeven voor haar zo bijzonder maakt. Ze onthult de mooie, moeilijke én emotionele momenten, net als de speciale band met haar leerlingen.

Griet: “Als dochter van twee onderwijzers zit lesgeven in mijn bloed. Toen ik elf jaar was, wist ik al dat ik kleuterleidster wilde worden. Toen ik 18 jaar was, was het een slechte tijd om werk te vinden in het onderwijs. Mijn ouders wilden dat ik een andere studie zou volgen, maar ik dreef mijn zin door (lacht). In de eerste jaren na mijn studies was het inderdaad moeilijk om werk te vinden, maar na vier jaar kon ik aan de slag op de school waar ik nu nog steeds werk.”

Van hobby naar werk

Griet gaat na al die jaren nog elke dag even gemotiveerd naar haar klas. “Je zou me ’s morgens moeten zien vertrekken om het te geloven (lacht). Voor mij voelt lesgeven niet aan als werken. Dat is mij amuseren. Mijn werk is mijn hobby en mijn hobby is mijn werk. Zelfs als ik op reis ben, denk ik aan lesgeven. Soms zie ik iets leuks in het buitenland waarvan ik denk ‘aha, dat kan ik misschien wel nog gebruiken in de klas’. Je blijft er altijd mee bezig.”

Zorgen voor elkaar

Door de jaren heen bouwde Griet heel wat ervaring op als leerkracht. Daardoor kan ze beter inschatten hoe het met een leerling gaat. “Naarmate de jaren vorderen, bouw je meer ervaring op. Je hebt meer bagage en zal sneller aanvoelen hoe het met de kinderen gaat. Je staat ook steviger in je schoenen en komt makkelijker op voor je ideeën. Al wordt niet altijd geluisterd naar wat je in gedachten hebt (lacht).”

Dat het niet altijd even goed gaat met een leerling, heeft Griet jammer genoeg ondervonden toen leerling Senne (nu 7) ziek werd.

Griet: “Senne moest veel overgeven. Telkens wanneer dit gebeurde, kwamen zijn ouders of grootouders hem halen.Vlak voor de paasvakantie deed de juf van de eerste kleuterklas een proefwaarnemeing rond chooclade in de klas. Nadat Senne van de chocolade at, moest hij terug overgeven. Zijn oudrs zijn hem komen halen, waarna hij lange tijd niet meer naar school kwam. Er werd een hersentumor vastgesteld. De kindjes in de klas waren ongerust. Ze dachten dat ze, net als Senne, ziek zouden wourden als ze een volgende keer chocolade zouden eten. Die kinderen zijn nog jong  en stellen zich heel wat vragen. Het is niet evident om hen uit te leggen wat er aan de hand is."

"De behandelingen werden opgestart en Senne moest thuis herstellen. Thuisonderwijs was er toen alleen maar voor kinderen in de lagere school, maar het ziekenhuis stelde toch de vraag of er iemand zou kunnen lesgeven bij Senne thuis. Ik dacht direct ‘dit moet ik doen’. Elke vrijdag ging ik op mijn vrije dag bij hem langs. Je zag dat dit deugd deed, zowel voor hem als voor zijn medeleerlingen. We maakten dan al eens een filmpje met de klas dat ik aan Senne toonde of ik maakte een filmpje van Senne dat dan in de klas werd getoond."

Voor elkaar zorgen, elkaar blijven steunen, respect hebben en solidariteit, zijn waarden die Griet meegeeft aan de leerlingen. “We moeten zorgen voor onze kinderen. Zeker voor kinderen die ziek zijn of die het thuis minder goed hebben. Voor we de lessen beginnen, bid ik meestal samen met de leerlingen. Dat is een moment waarbij je enkele waarden meegeeft. Een ritueel dat de kinderen tot rust brengt.”

Rustig opbouwen

“Uiteindelijk was het zover: Senne zou terug naar school komen. Ik herinner me nog goed het moment dat ik dit vertelde aan zijn medeleerlingen. Er sprong een jongen recht van blijdschap en riep voor heel de klas uit ‘Ja, ja, dáár heb ik altijd al van gedroomd’. De manier waarop hij dat zei, vol ontroering in z’n ogen, dat heeft me gepakt. Ik krijg er nog altijd kippenvel van als ik eraan terugdenk. Rustig bouwde Senne het aantal uren op dat hij naar de klas kwam. Om het hem en zijn (groot)ouders zo makkelijk mogelijk te maken, installeerden we een bedje in de klas. Na zijn middageten kon Senne zo lang slapen als hij wou. Uitstapjes deed hij ook mee. We zorgden voor een bolderkar met kussens en dekten hem goed in, zodat hij mee kon genieten van de uitstap met zijn vriendjes. Sennes ouders zijn mij heel dankbaar en ik moet eerlijk zeggen: ik heb nog altijd een speciale band met hen. Die zal er voor altijd zijn, ook wanneer Senne niet meer bij ons op school zit.”

In de bloemetjes 

Griet werd door Het Nieuwsblad én door Senne en z’n ouders in de bloemetjes gezet voor haar enorme inzet voor Senne. Een moment dat heel verrassend en ontroerend was, en dat haar tegelijkertijd heel verlegen maakte.

“Ik was verrast toen ik in de bloemetjes werd gezet. Ik kreeg zoveel reacties. Soms vroeg ik me af ‘waarom ik’? Want wat ik doe is voor mij heel normaal. Uiteindelijk ben ik niet de enige die zich zo inzet voor z’n leerlingen. Daarom zou ik graag deze prijs willen opdragen aan alle leerkrachten. Ik vond het natuurlijk wel tof dat op die manier het onderwijs ook eens positief in de media kwam. Want als leerkracht moeten we helaas toch wel veel verdragen met de vooroordelen die veel mensen hebben over onze job”, vertelt Griet.

“De bloemetjes voor juf Griet en vele andere juffen en meesters zijn meer dan terecht! De job van leraar is vandaag meer dan ooit een uitdaging. Een leraar beïnvloedt in zijn loopbaan 1.000 leerlingen. De energie die van een klas jongeren uitgaat, is onuitputtelijk. Die onstilbare levenslust elke dag weer binnen de vier muren van een klaslokaal vatten en omzetten in duurzame energie is titanenwerk, zeker in een wereld die steeds sneller draait en steeds meer van onderwijs verwacht. We moeten onze leerkrachten dan ook koesteren. Daarom sloten we met de sociale partners binnen onderwijs een sterke CAO af die niet alleen loonmaatregelen bevat maar ook extra ondersteuning en meer werkzekerheid via het lerarenplatform brengt”, besluit Hilde Crevits.