Philip Kevers is 63 jaar en woont met zijn echtgenote in het Limburgse Sint-Truiden. Het coronavirus woekert ongemeen hard in de fruitstreek. In geen enkele andere regio ligt het percentage besmette personen zo hoog en kwam de toestroom van besmette patiënten zo vroeg op gang. Philip vertelt hoe hij met deze onzekere periode omgaat.
Philip: “We komen hier sterker uit. ‘Truieneers zijn e ras apoat’. We trekken nu nog meer dan ooit aan dezelfde koord. ‘Ve koene da!’ staat hier op spandoeken te lezen. Wij kunnen dat! Ook ik trek me op aan dit soort solidariteitsacties. Ik ben niet ziek maar ik heb angst. Niet voor mezelf, maar wel voor mijn echtgenote en vooral ook voor mijn kinderen en kleinkinderen. Zeker omdat we eerder al onze 18-jarige zoon moesten afgeven.”
Philip is ambtenaar bij de RVA en samen met zijn collega’s geeft hij alles zodat mensen op tijd kunnen worden betaald. Maar hij heeft een grote bewondering voor alle hulpverleners en voor iedereen die zich tijdens deze coronacrisis geeft. Op het werk of als vrijwilliger.
Philip: “Mijn jongste dochter Laura staat ook in de zorg. Ze is zo sterk en enthousiast. Het moet de adrenaline zijn. Chapeau voor haar en al haar collega’s overal te lande en in de wereld voor hun tomeloze inzet en overuren. Zij staan in de loopgraven en lopen gevaar.”
Om te ontspannen, wandelt Philip. Nu nog meer dan anders. Dagelijks trekt hij in zijn buurt de natuur in.
Philip: “Ik moet iets bekennen. Op mijn dagelijkse wandeling in Gorsem passeer ik een vergeten kapelletje. Helemaal afgetakeld, het beeld van Maria is onthoofd. Ik heb er nooit veel aandacht aan besteed toen ik er voorbij wandelde. Ik ben ook niet de grote gelovige of kerkganger. Maar nu hou ik er wel even halt om te bezinnen en te bidden in de hoop dat alles opnieuw goed komt. Het is een soort houvast voor mij in een tijd dat we allemaal bedreigd zijn door een pandemie, dat vrienden van mij vechten tegen het virus, dat ik mensen rondom mij zie sterven. Ik heb ook de idee opgevat om het kapelletje na de coronacrisis in zijn glas en glorie te herstellen. Ik weet niet of dat kan en mag. En of er mensen zijn die mij willen helpen, want zelf ben ik niet zo’n handige Harry. Maar iets in mij zegt dat dit moet lukken. Zeker na wat corona ons heeft aangedaan. Allemaal samen, tous ensemble!”
Kinderarmoede aanpakken vereist samenwerking. Daarom geeft Vlaams minister van Armoedebestrijding Benjamin Dalle vandaag groen licht aan 45 ambitieuze projecten. Lokale bondgenotennetwerken verenigen verschillende spelers op het terrein om samen een vuist te maken tegen kinderarmoede. Een budget van 7 miljoen euro moet het mogelijk maken om meer kinderen uit armoede te halen.
Het klimaatdebat ging de laatste jaren te vaak enkel over grote doelstellingen, kostenefficiëntie en megatonnen CO2-reductie. Door die abstractie geraken mensen vervreemd en gedemotiveerd. Mensen verwachten terecht antwoorden en oplossingen van politici voor de grootste uitdaging die ons en volgende generaties te wachten staat. De antwoorden die de Groenen naar voren schuiven hebben dikwijls iets weg van een absoluut doemscenario of de regelrechte apocalyps. Cd&v zet zich dan ook af tegen de “klimaatkerk” waarin strenge dogma’s gepredikt worden. Ter rechterzijde horen we al te vaak dat àlle klimaatmaatregelen behoren onder de categorie “groene waanzin”. Maar ook aan die fatalisten, klimaatontkenners en bijgevolg stilstand heeft niemand iets.
De re-integratie van een half miljoen langdurig zieken in ons land, lijkt de goede richting uit te gaan. Zo is er een stijging van informele begeleidingstrajecten opgestart door de persoon zelf. Maar er zijn nog heel wat onopgeloste vraagstukken. Daarom vroeg Nahima Lanjri aan minister van werk Dermagne om meer in te zetten op preventie en aanpak van werkgerelateerde uitval.