Thema's:
Op 16 oktober organiseerde het CD&V-regenboognetwerk samen met JONGCD&V en CDS Leuven een gespreksavond rond transgenders. In een volgepakte aula vertelde Soffia Moës – JONGCD&V’ster en zelf transgender – over haar jarenlange strijd met zichzelf en haar identiteit.
Kon je er die avond niet bij zijn of wil je haar verhaal graag nog eens rustig nalezen? Lees dan hieronder het uitgebreide interview dat Soffia gaf aan ons ledenblad Ampersand.
“Het werd een lange zoektocht naar mijn ware ik”
Soffia Moës (35) werd geboren als Steve. Jarenlang ging ze de strijd aan met zichzelf en met haar identiteit. Tot het moment waarop ze eindelijk kon zijn wie ze wilde zijn: een vrouw. Vandaag is ze gelukkiger dan ooit, en wil ze een rolmodel zijn voor andere transgenders.
Soffia: “Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik ‘anders’ was. Voor mij was het van kleins af aan al duidelijk: ik wilde een meisje zijn. Toch heb ik jarenlang gezwegen. Ik durfde het niet toegeven, niet aan mezelf en ook niet aan mijn omgeving. Ik kon en wilde er met niemand over praten en dacht de enige ter wereld te zijn met deze gevoelens. Gevoelens die ik opkropte.”
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik ‘anders’ was
“Gedurende mijn tienerjaren voelde ik me dan ook heel eenzaam en worstelde ik met mijn identiteit. Het werd een lange zoektocht naar mijn ware ‘ik’. Het internet heeft mij daar goed bij geholpen. Het was de enige plaats waar ik mijn gevoelens kwijt kon. Ik las getuigenissen, legde contact met ‘lotgenoten’, en zocht naar chirurgen die me zouden kunnen opereren. Ik wilde eerst zelf zoveel mogelijk te weten komen, alvorens ik mijn omgeving zou inlichten. Al voelde dit heel dubbel. Ik was doodsbang om te moeten vertellen dat ik in het verkeerde lichaam werd geboren. Maar tegelijkertijd kon ik ook niet meer wachten om het te vertellen.”
Een last van vijf ton
Op haar 21ste kon ze het niet langer meer trekken en kwamen alle opgekropte gevoelens naar boven. “Ik woonde op dat moment bij mijn ouders. ’s Nachts stootte ik per ongeluk iets omver van m’n nachtkastje. M’n ouders kwamen naar me toe gerend om te kijken wat er gebeurd was. Ze waren op dat moment zo lief en bezorgd, dat ik geen seconde getwijfeld heb. Ik wilde mijn geheim niet langer opkroppen en vertelde hen dat ik me niet goed in mijn vel voelde en vrouw wilde zijn. Een emotioneel moment. Een blok van vijf ton viel van m’n schouders. Zó opgelucht dat ik eindelijk mijn gevoelens kon uiten. Maar dat blok van vijf ton dat van mijn schouders viel, kwam tegelijkertijd op die van mijn ouders terecht. Voor hen was het een shock. Alle dromen die ze hadden voor hun ‘zoon’, werden in één klap van tafel geveegd. Na enkele goede babbels met m’n ouders, begrepen ze me beter en steunden ze me voor de volle 100%.”
Mentaal zwaar
Soffia zette door. Ze zou vrouw worden. Vooraleer dat kon gebeuren, moest ze nog een heel proces doorlopen. “Eerst volgden er enkele intense gesprekken met psychologen die alles over me wilden weten en nagingen of ik geen verkeerde keuze zou maken. Een verkeerde keuze? Ik had er al járen over nagedacht en wist zeker dat ik geen verkeerde keuze zou maken.”
“Toen de gesprekken achter de rug waren, kwam de ‘real life test’. Een jaar lang moest ik in vrouwenkleren rondlopen, terwijl ik eigenlijk nog man was. Pas na dat testjaar zouden de hormoonbehandelingen en operaties starten. Ik moest me laten aanspreken als mevrouw, mét mijn nieuwe naam. Dat was mentaal enorm zwaar. De verwijten werden naar m’n hoofd geslingerd. ‘Wat loopt daar nu rond?’, hoorde je regelmatig. Van die commentaren heb ik echt afgezien. Had ik toen maar een tijdmachine die me onmiddellijk zou transporteren naar het einde van het proces.”
Mijn droom werd werkelijkheid
“Na dat jaar beslisten de psychiaters of ik geschikt was voor mijn operatie. Gelukkig gaven ze groen licht en konden de behandelingen starten. Mijn droom werd werkelijkheid: ik zou vrouw worden. De M op mijn identiteitskaart werd veranderd in een V en mijn naam werd officieel veranderd: Steve werd Soffia.”
“In naam van alle transgenders wil ik dan ook minister van Justitie Koen Geens bedanken om de naamswetgeving te versoepelen. Die versoepeling is een groot pluspunt voor transgenders, omdat je geen papier meer nodig hebt van de psychiater of dokter om van geslacht te veranderen. Ik ben ervan overtuigd dat door die wetsversoepeling van Koen Geens het aantal zelfmoordcijfers ook zal afnemen. Enkele transgenders, die ik persoonlijk kende, stapten de laatste jaren uit het leven. En dan is de vraag: waarom? Door het lange proces dat ze moeten doorlopen? Ongetwijfeld. Maar meer nog doordat ze zich niet echt kunnen ontplooien en niet aanvaard worden in onze maatschappij.”
Geen taboes meer
“Dat Koen Geens het taboe rond transgenders mee helpt doorbreken, is een enorme steun. Want een taboe is het nog altijd. Volgens mij komt dat doordat veel mensen nog misvattingen hebben over transgenders. Ze hebben een bepaald beeld of een bepaalde visie van hoe hun medemens moet zijn en er moet uitzien. Als iemand daar dan niet aan voldoet, kunnen ze daar niet mee om. Daar kun je niets aan doen. Die mensen kunnen alleen zichzelf helpen door zich wat opener op te stellen en anders te denken.”
Soffia wil mee het taboe helpen doorbreken door een boegbeeld te zijn voor andere transgenders. Ze kijkt nu gelukkiger dan ooit naar de toekomst: “Ik hoop dat ik met mijn verhaal een hart onder de riem kan steken van andere transgenders, en mee voor hen het verschil kan maken.”
Vanaf 1 januari 2018 treedt dankzij minister van Justitie Koen Geens de nieuwe transgenderwetgeving in werking. Die houdt onder meer in dat het voortaan volstaat om op eer te verklaren dat je een transitie wil ondergaan. Lees er hier alles over.
