Recent pleitte een onderzoeker aan de Universiteit Antwerpen voor de mogelijkheid tot digitale registratie van orgaandonoren. Vlaams volksvertegenwoordiger Katrien Schryvers vindt dit een goed idee en vraagt de digitalisering uit te breiden tot de laatste wilsbeschikking. De bevoegde minister liet in antwoord op een parlementaire vraag weten aan Schryvers dit voorstel genegen te zijn.
Door middel van een laatste wilsbeschikking, een document dat je kan opvragen bij de dienst Burgerzaken van de gemeente waar je woont, kan je keuzes maken over hoe je wenst dat er gehandeld wordt na je overlijden. Zo kan je laten registreren of je kiest voor begraving van het stoffelijk overschot dan wel crematie, en volgens welke levensbeschouwing de eventuele uitvaartplechtigheid moet worden gehouden. De laatste wilsbeschikking wordt dan door de gemeente ingebracht in het rijksregister. Na consultatie hebben de nabestaanden dan zekerheid over de laatste wil van hun overleden familielid.
“Er zijn weinig zaken die de voorbije jaren zo sterk geëvolueerd zijn als onze houding tegenover onze laatste rustplaats,” aldus Vlaams volksvertegenwoordiger Katrien Schryvers. “We willen meer zeggenschap om ook aan dit aspect van ons bestaan een persoonlijke toets toe te voegen. En steeds vaker wordt getracht om de laatste wensen van de overledenen zo veel mogelijk te honoreren.” In antwoord op deze maatschappelijke tendens werden de mogelijkheden met betrekking tot de laatste wilsbeschikking de laatste jaren uitgebreid. Zo werd het in 2011 mogelijk om in de laatste wilsbeschikking ook aan te geven in welke gemeente men wil begraven, verstrooid of bijgezet worden. In 2013 werd het bijkomend mogelijk om het bestaan van een uitvaartcontract erin te vermelden. Sinds 2014 kan je al vanaf de leeftijd van 16 jaar een laatste wilsbeschikking opmaken. Ook voor deze wijzigingen nam Katrien Schryvers parlementair initiatief.
“Als we goed willen inspelen op wat er leeft bij de mensen, moeten we ervoor zorgen dat de drempel tot het opmaken van een laatste wilsbeschikking zo laag mogelijk wordt,” vindt Schryvers. Zij stelt dan ook voor om de opmaak ervan te digitaliseren. Zij haalt daarbij inspiratie bij het voorstel van een onderzoeker aan de UA om digitale registratie van orgaandonoren mogelijk te maken. “Ook hier moeten we werk van maken,” aldus Schryvers, “dat zal het aantal donoren zeker ten goede komen.”
Aangezien de informatie omrent orgaandonatie en de laatste wilsbeschikking wordt beheerd door het rijksregister, is het federale materie. Desalniettemin is Schryvers tevreden dat de Vlaamse minister van Binnenlands Bestuur in antwoord op een parlementaire vraag heeft bevestigd dat ze een initiatief tot digitalisering zou ondersteunen, mocht dat er komen.
