Christendemocraten vertrekken vanuit het ‘wij’. In ons mensbeeld hebben individuele mensen oog voor hun medemens. We deinzen er niet voor terug om belangeloos iets voor een ander te doen, omdat we daar een rijker mens van worden. Ook in het nastreven van de eigen belangen, liggen we wakker van de impact op onze medemens. Respect is geen leeg begrip. Het christendemocratische ‘wij’ is er dus een waarbij het ‘ik’ altijd verbinding zoekt met de ander (het ‘jij’). Niet omdat het moet, maar omdat het een essentieel onderdeel vormt van de identiteit van elk mens (geen ‘ik zonder jij’).
De nood aan zingeving en spiritualiteit in de samenleving blijft groot. Wanneer het eigen bestaan zinloos lijkt, dan vertaalt zich dat vaak in neerslachtigheid en asociaal gedrag. Hoe kan je iemand echt respecteren als je de zin van het eigen bestaan niet ziet? Een betrokken samenleving laat iedereen toe de zoektocht naar zingeving aan te gaan, zolang dat gebeurt binnen de grenzen van de rechtsstaat. Mensen moeten hun religie kunnen uiten, ook in de publieke ruimte, want velen vinden hierin de basis voor hun blijvend engagement.
Wij ijveren voor een maatschappij waar samenhorigheid, respect en vertrouwen heerst. Er is nood aan evenwicht tussen vrijheid en verantwoordelijkheid, tussen rechten en plichten. Er is nood aan waardering voor mensen die zich engageren, respect tonen voor de anderen en voor de spelregels van de samenleving. Velen aanvaarden terecht niet langer gedrag dat het samenleven van mensen ondermijnt.
Om echt vrij te zijn volstaat pure zelfbeschikking - waarbij elke mens alleen voor zichzelf uitmaakt welke keuzes hij maakt - niet. Men moet ook op elkaar kunnen rekenen. Alle mensen hebben een gemeenschap nodig waarin ze zich kunnen ontplooien, die hen beschermt als het moeilijk gaat, waarin men voor elkaar zorgt.
