Landbouw-Plattelandsbeleid

Landbouw 

Een mens moet eten en voedsel moet gemaakt worden. Vandaag wordt in onze voeding voorzien door onze land- en tuinbouw en visserij. Wij vinden dat een belangrijke economische bedrijvigheid met zowel sociale als ecologische randvoorwaarden. 

De economische rol van landbouw mag niet gebruikt worden als pasmunt voor andere maatschappelijke noden. Onze voedselvoorziening gebeurt op een wereldmarkt en stoelt op een gemeenschappelijk landbouwbeleid. Prijsschommelingen, al dan niet door marktfalen, beleidsbeslissingen, weersomstandigheden of rampen, en het onevenwicht tussen het aanbod van vele boeren en tuinders, en de vraag van weinig spelers in de rest van de keten zetten het landbouwinkomen onder druk. 

Overheidssteun is dan ook onontbeerlijk om met onze, nog overwegend familiale, landbouwbedrijven een eigen voedselbevoorrading te verzekeren. Met een billijke vergoeding voor de producent en een betaalbare keuze voor de consument alsook de nodige waarborgen rond  veiligheid en gezondheid. Om de weerbaarheid van onze landbouwers te bevorderen moet worden ingezet op een gelijk speelveld tegenover het buitenland, net als onderzoek en innovatie, organisatie en diversificatie, export en risicomanagement.  

Een belangrijke sociale uitdaging voor onze familiale landbouw is de opvolging en vooral het wegwerken van twee drempels. Enerzijds de toegang tot grond en geld die belemmerd wordt door beleggers die grond opkopen en door oudere boeren die grond aanhouden om per hectare nog subsidies te ontvangen. Oudere boeren moeten op het einde van hun loopbaan worden aangemoedigd om hun grond te verkopen of te verpachten, eventueel op grond van een aangepaste pachtwet, en jongeren moeten makkelijker toegang krijgen tot leningen of geld om grond te verwerven en een vennootschap op te zetten. Anderzijds de behoefte aan opleiding en begeleiding. Onderwijs, naschoolse vorming en bijstand verlenende verenigingen of instellingen moeten van voldoende middelen worden voorzien. 

De ecologische omstandigheden nopen landbouwers tot een zorgzame bedrijfsvoering met aandacht voor water, lucht, bodem, buurt, natuur en klimaat. Aan de ene kant gebruikt de landbouw grond- en brandstoffen, water en stroom, gewasbeschermingsmiddelen en ruimte. Aan de andere kant veroorzaakt de landbouw geur- en geluidshinder, uitstoot en lozingen, mest en afval. Het komt er dus op aan de nadelen van de landbouw voor de leefomgeving te beperken en te beheren en de voordelen te belonen. 

Om milieu- en mensvriendelijk te kunnen werken, moeten landbouwers dan ook vergoed worden voor hun bijdrage aan de biodiversiteit en de ecosysteemdiensten (door landschapsbeheer en het behoud van fauna en flora of door de opslag van koolstof in graslanden) en geholpen worden bij het beheersen van de druk die hun werkzaamheden uitoefenen (door de broeikasgassen methaan en koolstofdioxide, door de nutriënten nitraat en fosfaat, door ammoniak of door fijn stof), bijvoorbeeld door gebruik te maken van beheerovereenkomsten, investeringssteun of agromilieumaatregelen. 

Plattelandsbeleid 

Wat agrarisch is, is in regel ook ruraal. Maar wat ruraal is, is niet altijd en overal ook agrarisch. Plattelandsbeleid verschilt dan ook van landbouwbeleid. Het richt zich op de leefbaarheid van dorpen door vanuit het Plattelandsfonds verenigingen, winkels, scholen en dergelijke te ondersteunen. 

Ook de bestuurskracht, de dienstverlening en de voorzieningen moeten worden behouden of verbeterd. En er moet werk worden gemaakt van wijkontwikkeling door de bouw van sociale woningen, de inrichting van de publieke ruimte en de uitbreiding van het openbaar vervoer. 

De kansarmoede op het platteland vergt een op zorgbehoevenden gerichte aanpak met aandacht voor de ouderen en de personen met een handicap alsook de mantelzorgers.