Wie duurzame groei wil voor Europa moet investeren in vertrouwen.

Om niet de meest asociale en minst duurzame keuze te maken die denkbaar is, moeten we moeilijke beslissingen verdedigen en ze niet afschuiven op zondebok Europa. Dat er een tegenstelling is tussen besparingen en groei, is niet alleen onzin, het is ook ronduit gevaarlijk. Besparingen en groei kunnen niet zonder elkaar. En de brug tussen beide heet 'vertrouwen'.
Al meer dan vijftig jaar zorgt de Europese integratie voor vrede, een sterke verankering van vrijheid en democratie en het hoogste welvaartspeil uit de geschiedenis van de mensheid. En toch ligt dat Europa vandaag onder vuur: 'Europa is enkel bezig met besparingen en legt die bovendien hardvochtig en eenzijdig op aan de lidstaten.' Het klinkt goed, maar het is manifest onjuist. Europa legt geen besparingen op, de lidstaten hebben zich daar zelf toe geëngageerd. De opgetelde schuldenlast van de 17 landen van de eurozone bedraagt 8.215.289.000.000 euro. Dat is 24.748 euro voor elke inwoner van de eurozone. Voor wie nog in Belgische frank rekent: het gaat om het euro-equivalent van 331.403 miljard frank. Aan schulden is er dus geen gebrek. We moeten besparen omdat niemand eeuwig boven zijn stand kan leven. Om de financiële gevolgen van de crisis weg te werken. Om de vergrijzing op te vangen en de welvaartsstaat veilig te stellen. Wie het budgettaire huishouden vandaag niet op orde zet, maakt de meest asociale en minst duurzame keuze die denkbaar is: de kostprijs van de uitdagingen van vandaag doorschuiven naar de generaties van morgen. Daarom moeten we moeilijke beslissingen verdedigen en ze niet afschuiven op zondebok Europa. Het is eveneens manifest onjuist dat Europa enkel bezig is met besparingen. Of vergeet men gemakshalve zijn 2020-strategie voor duurzame groei en banen? Een strategie die meer mensen aan het werk wil, die meer investeringen in onderzoek en innovatie eist, die de klimaatverandering bestrijdt en aanzet tot verstandiger omgaan met energie. Die inzet op beter onderwijs, die armoede en sociale uitsluiting bekampt. Elke lidstaat moet ook daarover elk jaar opnieuw een stand van zaken opmaken en een plan van aanpak indienen bij de EU. Ook dat is Europa. In de Europese begroting voor 2012 wordt 62,2 miljard euro (42,3%) uitgetrokken voor het realiseren van de Europa2020-strategie. En dan zwijgen we nog over de investeringen met de steun van de Europese Investeringsbank (EIB). Europa is dus niet besparen óf investeren, het is beide tegelijk. Want groei kan nooit duurzaam zijn als we de kosten doorschuiven. En besparen is zinloos als het geen perspectief opent voor meer welvaart en jobs.
Uitgeven
Het zou ronduit onverantwoord zijn om nu nog meer schulden te maken, wetende dat de huidige crisis juist nauw samenhangt met de onbeheersbaarheid van schulden en tekorten in een aantal Europese landen. Als er wordt geïnvesteerd, moet dat gebeuren met geld dat beschikbaar wordt doordat men prioriteiten durft te stellen. Geld uitgeven is geen verdienstelijke prestatie op zich. De juiste middelen inzetten voor de juiste doelstellingen is dat wel. Tegelijk moeten nationale structurele hervormingen worden doorgevoerd. De Europese interne markt moet worden afgewerkt en door de lidstaten verder geïmplementeerd. De arbeidsmarkt moet flexibeler en zo toegankelijk worden voor jongeren, en het pensioenstelsel moet verder worden hervormd. Of het nu gaat over begroting of economie, het sleutelwoord voor de komende maanden en jaren is 'vertrouwen'. We zitten niet in een crisis omdat er geen geld is, maar omdat niemand nog iemand vertrouwt. Mensen sparen hun geld op, bedrijven stellen investeringen uit en banken lenen niet meer uit aan elkaar en amper nog aan bedrijven. Het vertrouwen herstellen, is nu opdracht nummer één. Dat is de beste injectie in onze economieën. Maar het vertrouwen keert enkel terug wanneer we budgettair orde op zaken stellen en structurele hervormingen doorvoeren. Geld bijdrukken en 'deficit spending' zijn echt niet zaligmakend.
Solidariteit
Budgettaire discipline is bovendien een voorwaarde voor de nodige grotere Europese solidariteit. Natuurlijk zijn de meest welvarende EU-landen (de 'betalers') wantrouwig zolang ze er niet van overtuigd zijn dat de zwakkere landen (de 'ontvangers') hun fouten uit het verleden willen recht zetten. Duurzame solidariteit heeft nood aan goede afspraken en aan perspectief op beterschap. Die afspraken en dat perspectief kunnen de voorwaarden zijn die Duitsland en andere landen over de streep trekken om de huidige schuldenlast van de eurozonelidstaten op een meer solidaire manier aan te pakken en te zorgen voor goedkopere financiering. Dat kan via eurobonds. Of via een gemeenschappelijk schulddelgingsfonds, waarin de overheidsschulden boven 60 procent van het bbp worden samengebracht en over een periode van 20 tot 25 jaar afgelost. Dat is enkel haalbaar als er waterdichte afspraken bestaan over budgettaire discipline. We kunnen daar niet lichtzinnig aan beginnen, want we spreken al gauw over 2.500 miljard euro. Het vertrouwen herstellen door finan-cieel orde op zaken te stellen, is dus niet tegengesteld aan investeren in groei. Het een kan niet geloofwaardig zonder het andere. Europa heeft de voorbije jaren onder druk van de crisis belangrijke stappen gezet voor de toekomst van zijn inwoners. Dat beleid moet nu de kans krijgen vruchten af te werpen. Het zal ook verder aangevuld moeten worden, want we zijn er nog lang niet. De geboekte vooruitgang mag echter in geen geval onderuit worden gehaald. De weg naar de toekomst leidt voorwaarts, niet achterwaarts. Mirakeloplossingen of instantremedies bestaan niet. Volharden in een Europese strategie van vertrouwen, die inzet op gezonde financiën, groei en jobs en een sociaal rechtvaardige samen-leving: dat is de beste weg uit de crisis.
 
Marianne ThyssenEuropees Parlementslid