Gooik, de parel van het Pajottenland én thuisbasis van Michel Doomst. Al dertig jaar is Michel burgervader van deze Vlaams-Brabantse gemeente. Hij stond telkens weer op de barricaden voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, en was voortrekker in de strijd van de burgemeesters in de Vlaamse rand. Nu zijn parlementair werk eindigt, blikt ‘Mister Splitser’ met trots terug op zijn carrière, en doet hij uit de doeken wat zijn geheim wapen is tot politiek succes.
& Michel, hoe ben je decennia geleden eigenlijk in de politieke wereld terechtgekomen?
Michel: “Dankzij de Chiro, waar ik tussen de mensen kon zijn. Zonder de jeugdbeweging zou ik de sprong niet gemaakt hebben. Het doet me deugd om te zien dat jeugdbewegingen vandaag nog altijd zo een succes zijn. Het was de mooiste tijd van mijn leven. Ik groeide door als leider en stapte nadien in het onderwijs. Drie jaar later sprak Eric Van Rompuy me aan: ‘Michel, zou je het zien zitten om je aan te sluiten bij het nationaal secretariaat van de CVP-jongeren?’. Ik dacht dat ik er nooit zou terechtkomen, omdat ik alleen maar lokaal actief was. Toch werd ik uitgenodigd voor een sollicitatieproef en ging ernaartoe voor de fun. Ze lieten me weten dat ik erbij was, maar ik hapte niet onmiddellijk toe. Ik wilde vooral ook nog lokaal actief blijven.
Dankzij Leo Tindemans zette ik toch die stap naar de jongeren. We waren thuis zot van Tindemans. Hij was een figuur met charisma en uitstraling die de CVP-boodschap perfect kon incarneren. Op een dag werd ik door hem gebeld. Ik dacht dat ik door mijn stoel zakte, toen ik hoorde dat ik hem aan de lijn had (lacht). Hij spoorde me aan om me toch aan te sluiten bij het nationaal jongerenbureau. Achteraf gezien was het een prachtige leerschool. Ik trok van Limburg naar West-Vlaanderen om in dialoog te gaan met jongeren en kon op die manier van het afdelingsleven proeven.”
& En daar bleef het niet bij. Je zou al snel burgemeester worden van Gooik.
Michel: “Dat klopt, in 1982 deed ik voor de eerste keer mee aan de lokale verkiezingen. We tuimelden in de oppositie. Voor mij was het een geluk dat ik zes jaar alles van aan de ‘overkant’ kritisch kon bekijken. In 1989 – toen ik 34 jaar was - werd ik onmiddellijk burgemeester, terwijl ik nog nooit in een schepencollege had gezeten. Dertig jaar later ben ik nog steeds burgemeester van de Parel van het Pajottenland (fier). “
"Je moet een ploeg rond je hebben die voldoende sterk is om de zon op te vangen, maar ook de onweerswolken"
& Wat is jouw geheim wapen?
Michel: “Dag in dag uit bezig zijn met mensen, met hun lief én leed. Mensen bezig zien, met mensen kunnen werken, dat is wat mij drijft. Mocht je mij zeggen ‘je moet nu langs alle huizen van Gooik gaan voor huisbezoeken’, dan hap ik meteen toe. Ik doe niet liever. Op die manier leer je nog meer wat er speelt in je gemeente.
Ik moet toegeven dat ik altijd wel meer een Dorpsstraatfiguur ben geweest dan een Wetstraatfiguur. Ik kom ook uit een gewoon arbeidersgezin. Vroeger ging ik regelmatig met mijn vader mee op café. Je zit aan de toog, je weet hoe de mensen spreken én waarover. Door mij te bewegen tussen het volk weet ik wat er leeft en kan ik onze boodschap op een heldere manier overbrengen. Want dat is wat mensen verwachten. Ze willen een antwoord op hun vraag ‘waar zijn die politiekers nu eigenlijk mee bezig?’. En dat je bovendien oprecht luistert naar hun noden. Wanneer ik in Gooik rondwandel, heb ik altijd enkele kleefbriefjes en een balpen in mijn portefeuille zitten om te noteren wat ik zie en hoor, en om er nadien mee aan de slag te gaan. Elk weekend is voor mij dus een leerrijk moment. Al kan politiek op sommige momenten ook teleurstellend zijn.”
& Je haalt het zelf al aan: politiek is niet altijd rozengeur en maneschijn. Je zat zowel in het Vlaams als federaal parlement, maar evenzeer verloor je een aantal keer je zitje.
Michel: “Dat klopt. Ik ben van het ene naar het andere parlement gebonjourd. Ik heb het vijf keer meegemaakt dat ik meer voorkeursstemmen had dan de kandidaat voor mij, maar door de lijststemmen toch niet mijn zitje kon veroveren in het parlement. Dat is natuurlijk frustrerend, omdat mensen voor jou stemmen. Ik heb het in ieder geval altijd enorm graag gedaan. Om 14 uur aankomen in het parlement en het volk mogen vertegenwoordigen, dat was een hele eer.”
In een gemeente kijken de mensen rapper door je tweet of fake news heen dan op nationaal vlak
& In je periode als parlementslid was je een enorme voorvechter voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Hoe kijk je op die periode terug?
Michel: “Ik kijk met enorm veel fierheid terug. Op mijn bureau in het gemeentehuis staat er nog altijd een kalenderblaadje met de datum waarop de splitsing een feit was: 13 juli 2012. Ik dacht in het begin: ‘Doomst, je zo inzetten voor BHV, dat is een zelfmoordpoging. Dat gaat nooit lukken’. Het is een beetje zoals de regering vormen vandaag de dag (lacht). Dat de oproep van onderuit kwam, was zeer belangrijk. Het is gegroeid van op straat waarbij we - met een aantal burgemeesters over partijgrenzen heen – dit konden waarmaken.
Ik vind dat je in je parlementaire carrière toch een klein hoofdstuk geschiedenis moet schrijven (lacht). Dat dit gelukt is én een goed effect heeft gehad, daar ben ik nog altijd trots op. Je voelt dat het toch een vorm van pacificatie en een veel correctere houding heeft teweeggebracht in de Vlaamse rand. De Franstaligen beseffen dat over de schutting springen niet meer zal gaan. Dat is volledig verleden tijd. In die zin ben ik blij mee een steen te hebben verlegd in de communautaire rivier. Het communautaire heeft me altijd geboeid, omdat je ook vandaag voelt dat een stuk hervorming nodig is om beleid dichter bij de mensen te brengen.”
& De Gordel was voor jou ieder jaar een ideaal moment om BHV nog eens op tafel te gooien.
Michel: “Inderdaad, voor mij was de Gordel een mooi moment om in die Vlaamse rand onze boodschap op een sportieve manier onder de aandacht te brengen. We lieten de mensen voelen dat ze met ons moesten rekening houden. Dat lag gevoelig en wekte wrevel op, maar de Gordel was hét moment om nog eens druk te zetten op het dossier. De politieke scherpte is er nu wat af bij de Gordel, wat eigenlijk niet slecht is. Zolang het evenement maar blijft bestaan om de landelijke en Vlaamse eigenheid van de Gordel én de Vlaamse rand te bestendigen in de toekomst.”
Wat in de hardheid van de politiek vandaag al te vaak vergeten wordt, is de mens
& Welke verschillen merk je op aan politiek vroeger en nu?
Michel: “De laatste jaren is de maatschappij harder, individualistischer en vluchtiger geworden. Dat maakt de stiel moeilijker. De maatschappij legt de focus op het ‘ik’, terwijl wij als partij net die ‘wij’ uitstralen. Mensen zeggen vaak: ‘je hebt gelijk met wat je zegt’, maar je voelt in hun dagelijkse doen dat de ver-ikking de bovenhand haalt. Dat maakt dat het voor een centrumpartij als de onze nog moeilijker is dan vroeger om ons in het midden te profileren. Al zal roepen en tieren als politicus op lokaal niveau minder gesmaakt worden dan op een hoger niveau. In een gemeente kijken de mensen rapper door je tweet of fake news heen dan op nationaal vlak.”
& Waar ben je het meeste fier op?
Michel: “Ik ben fier dat ik – wanneer ik naar het lokale kijk – telkens een sterke ploeg had en nog steeds heb. Ik ben een Anderlechtsupporter en je ziet nu met Vincent Kompany dat iedereen denkt dat hij alles gaat oplossen. Nee, hij zal pas voor oplossingen kunnen zorgen wanneer hij een goede ploeg rond zich heeft. Dat is altijd mijn uitgangspunt geweest: je moet een ploeg rond je hebben die voldoende sterk is om de zon op te vangen, maar ook de onweerswolken. In Gooik haalden we voor de zesde keer op rij de absolute meerderheid. Wel, dat maakt me fier. Want een goed bestuur, een goede voorzitter en goede supporters, dat maakt een goede gemeente. We geven onze gemeente een hart en ziel, en zetten de mens centraal. Dat is wat in de hardheid van de politiek vandaag al te vaak vergeten wordt: de mens. We zijn allemaal mensen van vlees en bloed. En het is voor de gemeenschap, voor de mensen, dat ik aan politiek doe.
Ik heb geen hobby’s en een geweldige vrouw die accepteert dat ik 7 dagen op 7 bezig ben met politiek. Als Anderlechtsupporter heb ik zelfs geen tijd om naar hun matchen te gaan kijken (lacht). Terwijl ik niets liever doe. Toch voelt aan politiek doen niet als een loodzware job of als een job waarvoor ik alles moet opgeven. Het is mijn passie en dat zal het altijd blijven. Al besef ik wel dat politiek eindig is en dat ik op een bepaald moment zal moeten zeggen: ‘dit was het’. Dat ben ik ook aan mijn gezin verschuldigd.”
Mensen willen een antwoord op hun vraag ‘waar zijn die politiekers nu eigenlijk mee bezig?’
& Tot slot: waar moeten we als partij volgens jou nog meer op focussen?
Michel: “Eerst en vooral moet CD&V zichzelf blijven. We zijn een positieve partij die naar de mensen luistert. Die eigenheid moeten we behouden. Ook al luisteren we nu al elke dag met hart en ziel naar onze burgers, we moeten dit nog meer doen dan vroeger. Want je ziet dat er zich verschillende fora ontwikkelen in de buurten: actiecomités, burgerbewegingen enzovoort. Het engagement van de mensen is niet meer langdurig en eenduidig. Het is eerder kortstondig en verspreid. Ook in die nieuwe vormen van engagement en buurtwerking moeten we nog meer aansluiting trachten te vinden. Niet door mensen aan te vallen, maar door onze centrumstandpunten beter en scherper te durven verwoorden. Nog meer de zorgen van de mensen vertalen in daden. Dat is de taak van een centrumpartij.”
