Voor heel wat studenten zal het een bijzonder academiejaar zijn. De coronacrisis trok niet enkel een streep door de fysieke lessen, maar ook door vele stages. Dat ondervond ook Meinert Vanneste. Begin februari vertrok hij naar Marokko voor een stage in het kader van zijn studie sociaal-cultureel werk. Het virus gooide echter roet in het eten. 18 maart moest hij halsoverkop naar België terugkeren en zijn geliefde project in Marokko achterlaten.
Meinert: “In het Marokkaanse dorp Arbaa Sahel gingen we een project uitvoeren in het lokale cultureel centrum. Ons doel was om er duurzame activiteiten op te zetten (onder meer voor kinderen), mensen bij elkaar te brengen en een eventuele vrijwilligerswerking op te starten. Kortom: nieuw leven blazen in het cultureel centrum.”
Op 13 maart werden de coronamaatregelen afgekondigd in ons land. Meinert zat toen nog in Marokko.
Meinert: “Het was heel raar om alles van daaruit mee te maken. Mijn ouders baten een café uit en moesten dat sluiten. Ondertussen werd de ene na de andere vlucht geannuleerd. Door de snelle uitbreiding van corona, ook in Marokko, waren we genoodzaakt om het land te verlaten. Het werd een ratrace om een vlucht terug naar België te zoeken. Opeens werden we gebeld dat we naar de luchthaven moesten vertrekken. Er stond een repatriëringsvlucht klaar van de federale overheid, waarvoor ik hen dankbaar ben. Het is natuurlijk wel jammer dat we halsoverkop het dorp hebben moeten verlaten. We hebben zelfs de kans niet gekregen om afscheid te nemen van de kinderen en de collega’s van het cultureel centrum. Hen zomaar moeten achterlaten, was moeilijk.”
Ondertussen werkt Meinert thuis hard verder aan zijn bachelorproef die hij normaal in Marokko zou schrijven.
Meinert: “We ondervinden drempels om ons project en onze bachelorproef van op afstand uit te werken, omdat we geen rechtstreeks contact meer hebben met de mensen ter plaatse. In onze bachelorproef proberen we onze ideeën verder vorm te geven zodat die mensen er ter plekke mee aan de slag kunnen. Het land heeft in ieder geval een speciale plaats veroverd in mijn hart. We ervaarden er als studenten een ongelofelijke vrijheid. Ik ga sowieso nog eens terug naar Marokko.”
