Tijdens de ‘Dag van de Zorg’ staan de zorgkundigen een dag lang in de kijker. Wat maakt de job van zorgkundige zo bijzonder? En welke uitdagingen kent de sector? We praten erover met Stephan Van Trimpont, verpleegkundige in het ziekenhuis van Geraardsbergen.
Stephan is al 25 jaar verpleegkundige. Vijftien jaar geleden kwam hij in het ziekenhuis van Geraardsbergen terecht op de inwendige afdeling. Daar komen vooral mensen terecht met problemen aan het hart, longen, hersenen of nieren. Binnenkort verhuist hij naar de afdeling orthopedie, waar hij de komende 15 jaar van zijn carrière aan de slag gaat.
Stephan: “Verpleger worden, was aanvankelijk niet mijn droomjob. Mijn eerste keuze was rijkswachter. Na de middelbare school deed ik mee aan examens, maar ik werd medisch afgekeurd omdat ik scoliose heb. Mijn mama wilde zelf altijd graag verpleegster worden, maar ze heeft nooit de kans gehad. Ik had wel die kans, en greep die met beide handen. Het eerste jaar van de studie verpleegkunde was wel ontzettend zwaar. Als 18-jarige moest je al vrij snel een stage doen. Je kwam het ziekenhuis binnen en werd er meteen ingegooid. Als je dan op die leeftijd een patiënt moet begeleiden in zijn sterven, dan is dat zware kost. In dat eerste jaar had ik het daar moeilijk mee, maar nadien is de klik gekomen en werd ik steeds gemotiveerder om m’n job en studies met hart en ziel te doen.”
De job als verpleegkundige blijft voor Stephan boeiend door de variatie, het sociale aspect en de dankbaarheid van de mensen. “Elke dag is anders. Natuurlijk blijven de ziektebeelden en onderzoeken hetzelfde. Maar de personen die je behandelt, zijn allemaal anders. Iedere mens is uniek. Bovendien staat de medische wereld niet stil. Je loopt nooit vast in je kennis. Je moet je altijd bijscholen. Dat maakt de job zo interessant.”
Als verpleegkundige moet je er natuurlijk rekening mee houden dat je niet van 9 tot 5 werkt. Je moet bereid zijn om onregelmatige uren te kloppen. Vroege shiften, avondshiften en nachtdiensten wisselen elkaar af. “Als je een gezin en kinderen hebt, is het niet altijd makkelijk om alles te combineren. Mijn leerkracht op school zei ooit: ‘trouw nooit met een verpleger of verpleegster’. Mijn vrouw heeft het toch aangedurfd en twintig jaar later zijn we nog altijd getrouwd (lacht)."
De dood loert om de hoek
In ziekenhuizen wordt er volgens Stephan nogal wat afgelachen tussen collega’s onderling en met de patiënten. Maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Naast een lach, is er vaak ook een traan. In ziekenhuizen loert de dood namelijk vaak om de hoek. Als verpleegkundige word je daar (bijna) dagelijks mee geconfronteerd. “Ik kan niet meer op één hand tellen hoeveel mensen ik heb zien sterven. Soms liggen patiënten maandenlang in het ziekenhuis. Je bouwt dan een band op met hen. Wanneer die dan sterven, dan ben je daar verdrietig om. Maar je draait de knop om, doet de nodige voorbereidingen en biedt een troostende schouder voor de familie. De mensen zijn je daar dankbaar voor. Ik herinner me nog een familie, waarvan de man in een terminale fase was. Ik heb die man begeleid naar zijn sterven. Hij had voor zijn dood rust gevonden, en is in alle rust heengegaan. Je helpt die familie op dat moment in een moeilijke situatie, enkel en alleen door je job te doen. De dankbaarheid die je daar nadien van krijgt, doet dan zo’n deugd. Daarvoor doe ik m’n job. Het stimuleert me om elke dag het beste van mezelf te geven.”
“Al heb ik het de laatste jaren wel moeilijker als er iemand sterft op onze afdeling. Dat komt waarschijnlijk omdat ik vijf jaar geleden mijn vader ben verloren. Hij had kanker en is gestorven op mijn afdeling. Daardoor – en ook door wat ouder te worden – krijg ik het af en toe moeilijk wanneer er iemand sterft. Weent de familie? Dan zal ik sneller mee wenen. Maar dat maakt me net menselijk. Ik ben nog altijd een mens van vlees en bloed en geen robot.”
Uitdagende job
Een beroep als verpleegkundige is hard en soms een echte uitdaging. Zowel fysiek als mentaal. Stephan voelt dat zijn job soms ondergewaardeerd wordt in de maatschappij, en dat er niet altijd evenveel respect is voor het werk dat verpleegkundigen dag in dag uit verzetten.
“Af en toe krijg ik te horen dat verpleegkundige zijn toch geen zwaar beroep is. Tuurlijk is het niet zo zwaar als in de bouw werken. Maar je bent wel de hele dag op de been, en zit te sleuren en te trekken met bedden en patiënten. Daarnaast heb je ook het mentale aspect dat een rol speelt.”
“Een van de oorzaken waardoor onze job mentaal en fysiek zwaar is, is de toegenomen druk in onze job. Ik zie een enorm verschil tussen vroeger en nu. Tijd om met je patiënten te babbelen, is er bijna niet meer. Het economische lijkt meer en meer de bovenhand te nemen.”
“Bovendien zouden ook de lonen in de zorgsector wat meer opgewaardeerd mogen worden. Als je jonge gasten wilt stimuleren om ons beroep te doen, dan moet daar ook iets tegenover staan. Geld is niet alles en we doen natuurlijk onze job uit idealisme, om mensen te helpen. Maar met idealisme alleen betaal je op het einde van de maand je rekeningen niet.”
Humor als sleutel tot genezing
“Eén van de hoofdredenen waarom ik in de verpleegkunde ben gestapt, is omwille van het sociale. De patiënten zijn altijd blij wanneer ze ons zien. Ik probeer altijd te luisteren naar wat de mensen te zeggen hebben. En hier en daar komt er wel eens een kwinkslag bij kijken. Humor is dan ook een belangrijk ingrediënt in het genezingsproces van onze patiënten.”
“Het mooie aan de job, is dat patiënten je ook blijven herkennen, zelfs jaren nadat ze het ziekenhuis hebben verlaten. Af en toe spreekt er mij iemand aan in de winkel. Dan doe ik even een babbeltje en vraag hoe het gaat. Dát is wat de job zo bijzonder maakt: tijd maken voor elkaar.”
