Tijdens deze coronacrisis dragen heel wat vrijwilligers hun steentje bij in woonzorgcentra en andere instellingen of organisaties waar extra hulp of ondersteuning nodig is. Een van hen is leerkracht Simon Smagghe uit Gent. Hij ging tijdens de eerste lockdown aan de slag als crisisvrijwilliger voor het Rode Kruis.
Simon heeft al heel wat jaren vrijwilligerswerk op de teller. Hij was jarenlang leider en nationaal voorzitter van Scouts en Gidsen Vlaanderen. Begin april ging een nieuwe wereld voor hem open als crisisvrijwilliger bij het Rode Kruis in een woonzorgcentrum en donorcentrum in Gent.
Simon: “Vrijwilligerswerk en maatschappelijk engagement zijn de rode draad doorheen mijn leven. Toen de coronapandemie toesloeg in ons land, stelde ik mezelf al snel de vraag: ‘wat kan ik vandaag doen om te helpen?’. Ik meldde mij aan op verschillende forums, en het Rode Kruis reageerde meteen op mijn oproep. Zo werd ik crisisvrijwilliger en kon vanaf begin april aan de slag. Voor mij was het belangrijk om op zo’n crisismoment in onze samenleving mijn steentje te kunnen bijdragen. Het is bijna pathetisch. Want het land heeft je nodig.”
Zinvolle invulling
Simon: “Op de eerste werkdag kregen we een uitgebreide briefing. We leerden onder meer hoe we onze mondmaskers correct moesten dragen, aangezien dat voor ons helemaal nieuw was op dat moment. Mijn werk bestond vooral uit logistieke taken. In het donorcentrum ging dat om het ontsmetten van alles wat aangeraakt werd: van balpennen, over stoelen, tot automaten en infobalies. In de woonzorgcentra kwam daar bijvoorbeeld, voor sommigen, ook nog eten verdelen bij. Echt patiëntencontact werd daarbij wel vermeden, omdat het risico op besmetting te groot was. We hadden - in overleg met onze verantwoordelijke - bovendien inspraak in ons werk. Op die manier konden we onze acht uren werk per dag zo zinvol en efficiënt mogelijk invullen. Niet alleen voor ons, maar bovenal voor het personeel.”
Engagement opnemen
Het vrijwilligerswerk liet een sterke indruk na op Simon.
Simon: “Toen ik na mijn vrijwilligerswerk naar huis fietste, overliep ik wat ik gezien en meegemaakt had. Ik kwam tot het besluit dat mijn vrijwilligerswerk een echte meerwaarde was. Je komt in aanraking met een job en leefwereld waar je anders weinig mee in contact komt. Toen mijn grootouders in een rusthuis zaten, ging ik daar uiteraard langs. Maar het is pas door er écht mee te draaien dat je een blik achter de schermen krijgt. En met eigen ogen ziet hoe de coronacrisis door de mensen uit die sector beleefd wordt. Mijn respect voor die mensen is dan ook alleen maar toegenomen.
De andere kant van het verhaal is dat ik helaas ook van kortbij zag hoe mensen stierven aan corona. Toen ik begin april startte met mijn vrijwilligerswerk was het nog niet allemaal duidelijk wat er ons te wachten stond. Ik kende uiteraard wel de beelden uit Italië, maar op de een of andere manier had ik vertrouwen. Misschien was ik toen wel wat naïef, omdat ik niet tot de risicogroep behoor. Ik had vooral het gevoel dat ik mijn engagement moest opnemen. Want als niemand het doet, geraken we ook niet vooruit.”
Warme momenten
De dankbaarheid voor zijn werk was groot. Zowel bij de directie als het personeel.
Simon: “De directeur van het rusthuis kwam bij ons zitten om naar ons te luisteren. Dat hij zoiets deed, in volle crisis, vond ik telkens een warm moment. We luisterden ook naar zijn verhaal. In het begin - toen niemand goed wist wat er op ons afkwam - hadden ze in het woonzorgcentrum het gevoel niet genoeg gehoord te worden. De wanhoop was nabij. Dat raakte me diep. Ik ben natuurlijk nuchter genoeg om te beseffen dat er op dat moment bij vele organisaties vele noden zijn en dat het niet evident is om iedere vraag tegemoet te komen.”
De ervaringen die Simon meemaakte als vrijwilliger deelt hij graag met anderen.
Simon: “Wat ik bijzonder vond is dat veel mensen mij contacteerden om te vragen hoe ik met vrijwilligerswerk begonnen ben. Voor mij is dat hét signaal dat veel mensen bereid zijn om hun steentje bij te dragen aan de samenleving. Ook in deze coronacrisis. Het zit soms in kleine gebaren waarmee je al een groot verschil kan maken. Denk maar aan een brief schrijven naar mensen die in eenzaamheid zitten.
Als leerkracht stimuleer ik mijn leerlingen om aan vrijwilligerswerk te doen. Het is fantastisch om dan te zien dat dit aanslaat bij de zevendejaars waar ik les aan gaf. Uit zichzelf hadden ze misschien nooit de stap gezet. Ik ben er trouwens van overtuigd dat iedereen vrijwilliger kan worden. Probeer naar een job of omgeving te zoeken die het beste bij je past, zodat je niet met tegenzin aan de slag moet. Al dan niet aan vrijwilligerswerk doen, blijft uiteraard een vrije keuze. Al zijn er genoeg wetenschappelijke bewijzen dat mensen die vrijwilligerswerk doen gelukkiger zijn (lacht).”
