Kandidatendag CD&V 2012

Beste vrienden,

Welkom op onze tweede kandidatendag. Een dag waarop onze mensen centraal staan. Een dag waarop de partij ten dienste staat van haar lokale en provinciale veldwerkers. Een dag waarop we van elkaar willen leren om zo onze fundamenten te versterken. Het is maandag. Men zegt wel eens schamper, dat de maandag op een gemeentehuis de drukste dag is. Want dan moeten er 3 blaadjes van de kalender gescheurd worden. Aan degenen die dat zeggen, kan ik enkel antwoorden: stem de mensen hier aanwezig in het gemeentehuis. Want die zijn zelfs aan de slag op een pinkstermaandag.   U kent ondertussen de slogan waarmee wij in 308 de gemeenten en in 5 provincies naar de verkiezingen gaan: {iedereen inbegrepen}. Ik aarzel evenwel om het woord "slogan" te gebruiken. {iedereen inbegrepen} is immers veel meer dan dat. Het is onze mensvisie, samengevat in twee woorden en twee accolades.

Niet toevallig twee, want er zitten ook twee pijlers onder die visie. Het is immers een visie die aan iedereen kansen geeft en die tegelijk aan de mensen durft vragen die kansen effectief te grijpen.

De politiek is al te vaak geneigd om maar in één richting te kijken. Wat kunnen we beloven, wat kunnen we aankondigen, welk nieuw idee kunnen we lanceren? Maar een gezonde democratie werkt in twee richtingen. Als een partnerschap tussen overheid en mensen, met het brede middenveld daartussen. Want als steden en gemeenten inspanningen doen om de pleinen en wijken te verfraaien, dan staat daar tegenover ieders plicht om die publieke ruimte te respecteren.

Als steden en gemeenten de wachtlijsten voor scholen aanpakken, dan staat daar tegenover de wil om spijbelaars van de straat te plukken en naar school te sturen. Als lokale besturen inspanningen doen om het verkeer aan de schoolpoorten veiliger te maken, dan moeten we met z’n allen – groot en klein - de verkeersregels respecteren.

Als gemeenten en OCMW’s inspanningen doen om mensen te ondersteunen in hun integratie, dan mogen ze de bereidheid verwachten om de taal van de streek te leren spreken.

Vrienden, wij durven dat aan, die tweerichtingsdemocratie. Een democratie van rechten en plichten, van dialoog, van vrijheid en verantwoordelijkheid. Mensen die vooruit willen in het leven, moedigen we graag aan. Mensen die achterop dreigen te raken, willen we meetrekken en nieuwe vooruitzichten bieden. Dat is {iedereen inbegrepen}. Dat is toegepaste christendemocratie.

En daarin geloven wij, omdat de samenleving van iedereen is: van jong en oud, van vrouwen en mannen, van arbeiders, bedienden of ondernemers, van eigenaars en huurders, van gezinnen in alle mogelijke vormen, met of zonder kinderen, van rijken en armen, holebi’s en hetero’s, mensen van hier en mensen van ginder …

{iedereen inbegrepen} is niet alleen een visie, het is ook een vaardigheid. Je moet dat niet alleen willen, je moet het ook kunnen. En laat dat nu net onze kracht zijn. Met onze duizenden raadsleden, burgemeesters, schepenen en gedeputeerden staan wij tussen de mensen. Tussen {iedereen} dus. Onze lokale CD&V'ers weten wat leeft onder mensen en hebben de bekwaamheid om hun bekommernissen om te zetten in beleidsdaden. Dat is onze kracht. U bent onze kracht.

En daarom weten jullie beter dan wie ook wat het voor de mensen betekent, om {begrepen & inbegrepen} te zijn. Jullie kennen hun wensen en verlangens. En als ik met jullie kom praten, of beter nog als ik naar jullie kom luisteren, dan hoor ik altijd weer hetzelfde verlangen van de mensen en gezinnen terugkomen: de wens om thuis te zijn. Niet letterlijk, achter vier muren, maar thuis als een plaats waar het goed leven is. Waar een eigen huis of appartement nog haalbaar en betaalbaar is. Waar het gezin nog veilig de straat op kan, {kinderen inbegrepen}. Waar het aangenaam en proper is. Waar regels worden gerespecteerd en waar overheden optreden als dat niet zo is. Waar wederzijds respect  vanzelfsprekend is. Kortom, waar {iedereen thuis} is.

Beste kandidaten van CD&V, iedereen wil van zijn huis een thuis maken. Jonge gezinnen zoeken een plek waar ze hun kinderen de ruimte kunnen geven om op te groeien. Ouderen verlangen zolang mogelijk in de eigen vertrouwde omgeving te kunnen wonen. En allemaal willen ze een propere, veilige aangename buurt. Maar evident is dat niet. Jonge gezinnen vinden onvoldoende betaalbare bouwkavels of woningen. En ook kwaliteitsvolle huurwoningen op maat van de eigen financiële mogelijkheden zijn niet gemakkelijk te vinden.

De voorbije week hoorde ik de minister van Ruimtelijke Ordening waarschuwen voor een tekort aan bouwgronden en woningen in 2030 en verder. Hij werkt aan een beleidsplan. Denken op lange termijn is nodig, maar 2030? Dan zijn diegenen die vandaag geboren worden achttien jaar. Dat is wel heel ver weg. Mensen hebben nú, vandaag, nood aan betaalbaar wonen. Dat is de vraag die we als politiek moeten beantwoorden.  De minister is bezig met 2030.  Onze mensen zijn bezig met de volgende zes jaar.

Voor CD&V is dit een topprioriteit. Wij willen dat iedereen toegang krijgt tot een betaalbare en kwaliteitsvolle woning. Bij voorkeur een eigen woning, want dat is het beste pensioenspaarplan. Daarom maken wij werk van een voldoende aanbod betaalbare woningen en bouwgrond. Daarom bestrijden we speculatie en verstoringen van de markt. Pakken we leegstand en verkrotting aan. Voeren we een actief lokaal woonbeleid in alle wijken en straten van Vlaanderen. Richten we gemeentelijke wooninfocentra op om te helpen in de zoektocht naar een woning of bouwgrond.

We willen in samenspraak met het middenveld een goed sociaal woonbeleid voeren. Elke gemeente heeft nood aan een verantwoord aanbod aan sociale huur- en koopwoningen en sociale kavels. Ik roep jullie en al onze kandidaten op om vanaf 15 oktober werk te maken van het sociaal objectief tegen 2020: 43.000 sociale huurappartementen + 1000 sociale kavels + 20.000 sociale koopwoningen. Ambitieus? Ja, maar haalbaar!

Maar laat dit niet de enige focus zijn.  Heel wat mensen komen niet in aanmerking voor een sociale woning. En tegelijk zijn ze ook nog niet kapitaalkrachtig genoeg om zich tot de private markt te wenden.  Ook die groep vergeet CD&V niet. Daarom pleiten wij voor starterswoningen. Door huisvestingsmaatschappijen woningen  te laten realiseren die ze tijdelijk kunnen verhuren aan jonge gezinnen die eigenlijk te veel verdienen voor een sociale woning, bereiken we twee doelen. Deze gezinnen kunnen betaalbaar huren en geleidelijk werken aan het verwerven van een eigen woning. En doordat deze gezinnen wat meer huur betalen dan de gemiddelde sociale huurder, kunnen de sociale huisvestingsmaatschappijen extra middelen investeren in nieuwe sociale woningen.

En steden en gemeenten kunnen leegstand tegengaan met heffingen. Het geld dat men daaruit puurt, kan gaan naar investeringen in verloederde woningen. Dat is drie keer winst: we stimuleren eigenaars om woningen op de markt te brengen, we creëren nieuwe woongelegenheden en we kunnen problematische buurten opwaarderen. Met deze en andere maatregelen wachten we niet tot 2030, maar kunnen we vanaf vandaag investeren in betaalbaar wonen voor iedereen.

En goed wonen is meer dan bakstenen alleen. Een goede ruimtelijke ordening garandeert een evenwicht tussen de verschillende ruimtegebruikers en ruimtebehoeften. De gemeente of stad ziet erop toe dat er voldoende ruimte is om (betaalbaar) te wonen, te werken, te ondernemen, te zorgen, ons te ontspannen en te verplaatsen, zowel vandaag als in de toekomst. Goed wonen is ook veilig wonen. Het besef kunnen koesteren dat de straat van iedereen is. Mensen liggen vooral wakker van “lokale criminaliteit”, zo blijkt. Waarom lopen sommige mensen een blokje om?  Waarom durven sommige senioren na 19u de deur niet meer uit? We mogen geen samenleving aanvaarden waarin mensen angst hebben van de “publieke” ruimte. We moeten doortastend optreden tegen het agressief gedrag in het verkeer, tegen woning- en auto-inbraken, tegen vandalisme of rommel op straat. Wij willen de straten en pleinen aantrekkelijk maken en opnieuw aan iedereen geven.

Ook dat werkt in twee richtingen: een overheid die de veiligheid garandeert en mensen die hun burgerplicht opnemen. Grenzen trekken en handhaven is een collectieve verantwoordelijkheid. Burgers en bestuurders zijn partners. Samen alert zijn en durven optreden.

En de rol van de lokale besturen daarin is cruciaal. Onze gemeenteraadsleden, schepenen en burgemeesters weten beter dan wie ook welke specifieke problemen de leefbaarheid van hun stad of gemeente bedreigen. Er is de jongste tijd discussie over de zogenaamde GAS-wet, de Gemeentelijke Administratieve Sancties. De GAS zijn een goed instrument.  Zolang er geen karikatuur van gemaakt wordt. En sommigen hebben dat de voorbije weken proberen te doen.

Een plaats waar iedereen thuis is, vereist een minimum aan verdraagzaamheid. Van onze bestuurders weten we dat ze verstandig omspringen met hun bevoegdheden. Aan alle andere vragen we uitdrukkelijk om dat ook te doen. En omdat ik veel vertrouwen heb in onze lokale mensen, zeg ik u: de wet moet voldoende ruimte laten voor de gemeentelijke autonomie, voor een lokaal optreden op maat van de eigen gemeente. Ik heb echt geen zin om vanuit Brussel te dicteren wat er moet gebeuren in Roeselare, in Sint-Truiden of in Geel. De manier waarop onze lokale bestuurders willen optreden, de keuzes die zijn maken, dat krijgt mijn steun.

En de vragen die lokaal niet beantwoord kúnnen worden, die pakken we graag aan op hoger niveau. Ik denk dan aan het voorstel van Michel Doomst over het toegangsverbod in recreatiedomeinen en zwembaden. Een thema dat geregeld nationale aandacht krijgt, maar waarmee wel de lokale bestuurders als eerste worden geconfronteerd. Wij horen u, en wij zorgen voor oplossingen.

Beste vrienden christendemocraten, we zijn alert voor de problemen in de samenleving, maar we mogen ook durven kijken naar de resultaten. De 10jaren rente is op de helft teruggevallen van nauwelijks 6 maanden geleden. Vrijdag jl. las ik op twitter:’ Toen was België Griekenland ad Noordzee, nu Bayern am Meer’. Beste vrienden, we kunnen niet zeilen met de wind van gisteren want die is voorbij. Hoop ook niet om de wind van morgen, want die zal er misschien nooit komen. We moeten zeilen met de wind die vandaag gegeven is. En we hebben de voorbije periode onze zeilen bijgezet, dat zal niemand betwisten. En op die manier verhinderd dat het schip recht tegen de rotsen zou varen.

Vorige week bleek uit een OESO-rapport dat het in ons land goed leven is. We behoren tot de betere landen ter wereld als het gaat om de kwaliteit van ons leven. We scoren sterk voor wonen, voor onderwijs, voor gezondheid, voor samenhorigheid. En minstens zo belangrijk: volgens dat zelfde rapport voelen de meeste mensen dat ook zo aan. En onlangs verscheen in een Vlaams weekblad een onderzoek, waaruit blijkt dat 9 op de 10 mensen graag in hun buurt wonen. Dat is een mooie pluim voor al onze lokale mensen die zich iedere dag opnieuw inzetten voor hun buurt, gemeente of stad. Terwijl velen mopperen omdat de rozen ook doornen kunnen hebben, zeg: ik ben dankbaar omdat de doornen zo’n mooie rozen kunnen dragen.

Het is goed dat dit soort rapporten verschijnen, want we zouden het zelf zo makkelijk vergeten. De negatieve stemmen in onze samenleving krijgen zo vaak het laatste of het luidste woord. In de politiek is dat niet anders. Leo Bormans, de auteur van het zeer succesvolle boek “The world of happiness” formuleerde het onlangs zo: “Het probleem is dat de positivo’s te vaak een zwijgende meerderheid vormen. De optimisten zijn in de meerderheid, maar de pessimisten hebben steeds de grootste megafoon.”

In de 16de eeuw was er een Engelse bankier, Thomas Gresham, bekend geworden van zijn wetmatigheid: bad money drives out good money.  Zijn wetmatigheid is vandaag in de media en politiek minstens even sterk van toepassing: bad news drives out good news.

Vrienden, in de politiek mag je je nooit bezondigen aan gratuit optimisme, waarbij je tevreden achteruit leunt en de problemen miskent. Maar ik heb mijn buik vol van het gekanker en gezeur waarvan sommigen hun handelsmerk maken.  Die bij het opstaan eerst een fles azijn leegdrinken om de dag aan te kunnen.

Ja, het is goed leven in onze Vlaamse steden en gemeenten en dat mag verdomme ook gezegd worden.

En ja, jullie – lokale bestuurders – dragen elke dag concreet bij aan dat goede leven. Ik wil dat ieder van u beseft hoe trots ik daarop ben. Op uw werk. Op uw bijdrage aan het leven van de mensen. Proficiat daarvoor!

Wij laten ons de volgende 140 dagen niet wegdrummen door de negativisten. Recht jullie ruggen, laat jullie horen. Geef een stem aan de zwijgende meerderheid van mensen die het beste van hun leven maken. Wij zijn de positieve kracht van Vlaanderen.

Beste vrienden, ondertussen ben ik lang genoeg aan het woord geweest. Ik maak graag plaats voor jullie. Verdiep jullie in de campagne en in de workshops, wissel ideeën en succesvolle ervaringen uit. Maak er een leerrijke en fijne kandidatendag van.

En bovenal: kleur Vlaanderen de komende maanden oranje met al uw enthousiasme. Laat heel Vlaanderen ons actieterrein zijn. {versleten schoenen en blaren op de voeten inbegrepen}.

 Lees ook de toespraak van minister-president Kris Peeters.