In de frontlinie tegen corona

Lees voor

Alle hens aan dek in de zorgsector, waar artsen en verpleegkundigen er alles aan doen om besmette patiënten met de beste zorgen te omringen. Isabelle Vande Walle uit Bredene werkt in het AZ Damiaan in Oostende als verpleegkundige op de corona-afdeling. Ze getuigt over de zware taak die momenteel op de schouders van haar en haar collega’s rust.

Isabelle: “Ik werk al veertien jaar als verpleegkundige. Normaal maak ik deel uit van het mobiele team, waarbij we worden ingeschakeld op verschillende diensten. Door de verspreiding van het coronavirus zorgde ons ziekenhuis al snel voor een plan A, B, C D en zelfs E. De helft van het ziekenhuis werd vrijgehouden voor de covidpatiënten.”

Hoe zit het met de angst om zelf besmet te raken?

Isabelle: “In het begin was de angst enorm groot. Het is raar om te zeggen, maar ondertussen went het. Ik heb het een plaats gegeven. Veel van mijn collega’s zijn wel al besmet, sommigen zelfs zonder symptomen. Toch houden we ons sterk. Of dat proberen we toch. We merken wel dat we steeds meer nare dromen en nachtmerries hebben. Iedereen zal blij zijn dat de crisis voorbij is, maar ik hoop dat er dan voldoende opvang en psychologische bijstand zal zijn voor de zorgverleners. Wij zijn ook maar mensen hé. De impact van al het leed dat we gezien hebben, is niet te onderschatten. Een van onze patiënten was stervende. De familie zat verderop, achter een glazen wand. Het verdriet dat je in die mensen hun ogen ziet, dat is onbeschrijfelijk hard en moeilijk. Het grijpt ons telkens weer aan.”

Genieten van tijd met kinderen

Ondanks de drukke werkuren probeert Isabelle de nodige ontspanning op te zoeken, samen met haar gezin.

Isabelle: “Ik heb drie kleine kinderen en probeer mijn vrije tijd zoveel mogelijk in te vullen met hen. Ze weten dat mama momenteel veel moet werken. Al zeggen ze regelmatig dat ze mij missen. Het is voor hen extra moeilijk. Ze mogen niet buiten en gaan niet naar school. Alles wordt van hen afgenomen, ook voor een stuk hun mama. Iedereen wil zijn normale leven terug opnemen. Al gaat dat niet in een vingerknip. We zullen als samenleving tijd nodig hebben om deze crisis te verteren. Al hoop ik dat we geleerd hebben dat we met weinig ook gelukkig kunnen zijn en veel voor elkaar kunnen betekenen.”