Dertien vrijgezelle mannen en vrouwen. Allemaal ouder dan 65 jaar. Samen trekken ze op reis. Op zoek naar de liefde. Dat is het recept van ‘Hotel Römantiek’, het warme en tegelijk humorvolle programma op Vier. Wie naar het programma keek, zal ongetwijfeld Marcel (83) uit Aartselaar kennen. Marcel is al jaren CD&Vlid en viel in het programma op door zijn enorme charmes en grote levensvreugde. Hoog tijd dus om wat liefdestips te sprokkelen bij deze innemende man.
(Foto in kop van VIER)
Hoe ben je op het idee gekomen om mee te doen aan ‘Hotel Römantiek?’
Marcel: “Ik heb het programma vorig jaar gezien, toen de deelnemers naar de bergen trokken. Ik ga zelf ook graag naar de bergen en ken veel plekjes in Zwitserland: van Sankt-Moritz over Klosters tot Adelboden. De berglandschappen tijdens ‘Hotel Römantiek’ vorig jaar vond ik zo schoon, dat ik wilde weten waar zich dat afspeelde. Ik ben op onderzoek getrokken en geraakte zo meer en meer gefascineerd door het programma. In eerste instantie keek ik dus vooral voor de mooie natuur. Maar eens je begint te kijken, dan blijf je het volgen. Alleen al voor die spelletjes. Die zijn echt plezant om te zien (lacht). Toen er nieuwe deelnemers werden gezocht, vroeg mijn dochter Christine of ik niet zou meedoen. Ik weet nog dat ik tegen haar zei ‘zie je mij al meedoen met die oude mannen en vrouwen?’ (lacht). ‘Jij kunt toch al die proeven nog?’, probeerde ze mij te overtuigen. En eigenlijk is dat wel waar. Ik kan dat nog allemaal. Als ze mij zouden vragen om met een parapente naar beneden te springen, dan zou ik dat doen. En zo is de bal aan het rollen geraakt, en heb ik me ingeschreven. Twee dagen nadien kreeg ik telefoon van de productie en mocht ik langsgaan op gesprek.”
Hoe kijk je terug op de reis en het programma?
Marcel: “Dat was zo tof. Zo’n reis ga ik nooit meer meemaken. Ik heb aan de productie gevraagd of ik volgend jaar opnieuw mag deelnemen of ergens achter de schermen kan helpen. Jammer genoeg gaat dat niet (lacht). De liefde heb ik wel niet gevonden in het programma, maar ik heb er wel goede vrienden aan overgehouden. Met enkele deelnemers heb ik tot op vandaag nog altijd contact. Dan bellen we eens met elkaar.”
Het programma is eigenlijk een toonbeeld van hoe je – ongeacht welke leeftijd je hebt – moet blijven genieten van het leven. Klopt dat voor jou ook?
Marcel: “Absoluut. Ik geniet enorm van het leven en vooral van de kleine dingen. Ik heb tien kleinkinderen en zij houden mij jong. Het zijn ook mijn kleinkinderen die mij er negen jaar geleden hebben doorgetrokken toen mijn vrouw overleden is. Door je kleinkinderen voel je dat je nog iets kunt betekenen in het leven. Ik zeg hen dat ook: ‘Als je me nodig hebt, bel me direct en ik kom af, maakt niet uit voor wat’. Ik ben ondertussen 82 jaar, maar ben best wel nog behendig. Je hebt mannen die 65 jaar zijn en die zich al 85 voelen.”
Wat is jouw geheim?
Marcel: “Je moet bezig blijven. Ik help mijn kinderen bij klusjes in hun huis. Zo heb ik in het huis van mijn dochter meegeholpen bij het schilderen en vernissen van de trap en deuren. En bij mijn zoon heb ik laminaat in zijn huis gelegd. Daarnaast is veel bewegen belangrijk. Ik doe elke dag mijn oefeningen en ga veel fietsen en wandelen. Een half uur stilzitten is al te lang.”
Je vertelde al dat je vrouw negen jaar geleden is overleden. Wat voor iemand was zij?
Marcel: “Mijn vrouw was een hele gewone, puur natuur, zowel qua innerlijk als qua uiterlijk. Ze was een echte boerendochter. Een harde werker ook. Om zes uur ’s morgens stond ze op om de koeien te melken. Ze was bovendien een hele intelligente en deed het goed op school. Ze wilde nog verder studeren, maar op haar 14de is ze moeten stoppen met school. Ze was de oudste thuis en haar vader had haar nodig op de boerderij. Ze is dan bij hem beginnen werken.”
Hoe heb je haar leren kennen?
Marcel: “Ik was 24 jaar en leerde haar kennen in Bornem. Ik ken die streek goed, want mijn ouders waren van die kanten afkomstig. Toen we jong waren, gingen we met enkele vrienden in de zomerperiode naar de kermissen en jaarmarkten in de buurt. Dat was plezant. Er was toen ook niet veel meer te doen (lacht). Ik herinner mij nog goed dat we op een dag naar de jaarmarkt in Bornem trokken. Die vond elk jaar plaats op een dinsdag en ’s avonds was er altijd een groot feest. Op dat bal ontmoette ik een meisje, ons Maria. Ze had me blijkbaar al een paar keer in de gaten gehouden, vertelde ze mij achteraf. Ik besloot om haar ten dans te vragen. Terwijl ik aan het dansen was, klikte het direct. Wanneer je aan het dansen bent met iemand, voel je onmiddellijk of je een klik hebt met die persoon of niet. Een speciaal moment. Waarom het uitgerekend met Maria zo goed klikte? Dat weet ik niet. Maar ik voelde enorm veel vonkjes vanbinnen en zij ook. En ’s avonds gingen we samen naar huis. We trouwden uiteindelijk op 8 april 1961. En exact een jaar later, op 8 april 1962, werd onze zoon geboren.”
Je vrouw is enkele jaren geleden gestorven aan kanker. Hoe heb je die periode beleefd?
Marcel: “Dat was een hele zware periode. Ze was 68 jaar toen de dokters ontdekten dat ze kanker had. Baarmoederhalskanker. Ze kreeg dan chemo en nog heel wat andere behandelingen. Maar vier jaar later heb ik haar dan toch moeten afgeven. De dokters hadden op voorhand gezegd dat ze maar vier jaar meer te leven had. En ze hadden gelijk. Op 28 mei 2009 is ze gestorven. Later werd mij verteld dat ze een gen had waardoor ze vatbaarder zou zijn om die kanker te ontwikkelen. Bij jonge mensen ontwikkelt die kanker sneller dan bij oudere mensen. Daardoor had zij na de diagnose nog enkele jaren te leven en had ik het geluk haar nog enkele jaren aan mijn zijde te hebben.”
Voelde je je soms eenzaam na haar dood?
Marcel: “Toch wel. Vooral in het begin. Maar gelukkig hebben mijn kinderen en kleinkinderen mij erdoor gesleurd. Ze belden regelmatig om te horen hoe het met me ging. Nu voel ik mij niet meer eenzaam. Ik ben gelukkig. Ik heb zelf ook geen schrik van de dood. Al wil ik daar eigenlijk nog niet te veel aan denken. Ik ben nog veel te actief om daarmee bezig te zijn. Ik wil gewoon zo graag mijn kinderen en kleinkinderen nog verder zien opgroeien. Ik wil nog kunnen meemaken dat ze de liefde vinden, trouwen en kinderen krijgen.” “Door je kleinkinderen voel je dat je nog iets kunt betekenen in het leven”
Hoop je ook voor jezelf nog de liefde tegen te komen?
Marcel: “Hopen doe ik niet. Wat komt, dat komt. Al is het wel niet zo makkelijk meer als vroeger. Stel dat ik de liefde tegenkom, maar ze woont 100 of 200 kilometer verder, dan ga ik niet zomaar mijn huis verkopen en mijn familie achterlaten. Als je jong bent en je hebt nog geen eigen huis, dan gaat dat nog allemaal. Als je iemand ontmoet uit Tirol bijvoorbeeld, dan pak je je spullen en verhuis je naar daar. Maar op mijn leeftijd, waarbij je je eigen huis en je familie om je heen hebt, doe je dat niet zomaar.”
Welke tips heb je voor mensen die op zoek zijn naar de liefde?
Marcel: “Kijk verder dan één nacht, en kies voor de toekomst. Vandaag gaan veel jonge mensen uit en nemen ze iemand mee naar huis, zodat ze hun plezier gehad hebben. De volgende keer is het dan weer tijd voor iemand anders. Zo bouw je geen duurzame relatie uit. Zoek een partner waarmee je een langdurige relatie kunt opbouwen. Iemand waarmee je samen een toekomst kunt uitbouwen. Daar heb je veel meer aan.”
Dankjewel voor het gesprek, Marcel. We wensen je nog veel plezier met je kinderen en kleinkinderen!
