Erkenning van psychologen en psychotherapeuten

Nathalie Muylle is tevreden met het akkoord om psychologen en psychotherapeuten te erkennen. Door dit wettelijk te verankeren, komt er een kwaliteitsgarantie voor de patiënt en wordt de beroepsbeoefenaar maatschappelijk erkend èn wettelijk beschermd.
In onze snel evoluerende samenleving zien we een exponentiële toename van geestelijke gezondheidsproblemen. Dit psychisch lijden is het gevolg van diverse biologische, psychologische en sociale factoren. De toenemende complexiteit en druk van onze huidige samenleving vergen van mensen een steeds grotere draagkracht.
Er zijn de alledaagse maar soms ook zeer complexe psychosociale problemen, de levensfaseproblemen, de traumatiserende gebeurtenissen en acute crisissituaties, de vaak lang durende psychische problemen en de lichte of zware psychische stoornissen waarbij ook biologische factoren een rol kunnen spelen. Zware medische behandelingen vergen van de patiënten en hun familieleden vaak een emotionele verwerking waarvoor professionele ondersteuning noodzakelijk is.
De impact van menselijke en maatschappelijke processen op ziekte en gezondheid wordt hoe langer hoe meer onderkend. Als gevolg daarvan worden klinisch psychologen steeds meer ingezet op verschillende plaatsen in de gezondheidszorg. De psychotherapeuten kennen eveneens een stijgende hulpvraag, dit zowel binnen de ambulante als residentiële hulpverleningssector.
Sinds de wet van 8 november 1993  is de titel van “psycholoog” beschermd. De Psychologencommissie gaat na of een persoon wel beschikt over een daartoe geschikt diploma – eventueel aangevuld met relevante werkervaring. In principe heeft een psycholoog minimum vijf jaar universitaire studies achter de rug. Slechts in een beperkt aantal uitzonderlijke gevallen gaat het om een (buitenlandse of na publicatie van de Wet verlengde) universitaire studie van vier jaar aangevuld met relevante werkervaring of (via een overgangsregeling die intussen niet meer bestaat) een hogeschoolopleiding aangevuld met een ruime dosis relevante werkervaring.
Er is echter tot op vandaag geen specifieke regeling voor de klinisch psychologen. Zij zijn beoefenaars van een gezondheidszorgberoep, maar zijn niet opgenomen in het KB nr 78 van 10 november 1967 , dat het wettelijk kader schept voor alle gezondheidszorgberoepen (dokters, tandartsen, kinesisten, verplegers, …). Dit betekent dat zij in feite op illegale wijze een vorm , een tak van de geneeskunst uitoefenen.
Tevens is het ook zo dat nog iedereen ongestraft de titel van psychotherapeut kan gebruiken, zonder dat deze borg staat voor een wetenschappelijk onderbouwde en kwaliteitsvolle begeleiding of behandeling. Het gevaar voor charlatanisme is dan ook groot, zeker binnen de geestelijke gezondheidszorg waar patiënten meer kwetsbaar en beïnvloedbaar zijn.
Daarom is het noodzakelijk om het uitoefenen van een beroep en het dragen van een titel te koppelen aan een goede vooropleiding en grondige voortgezette opleiding. Door dit wettelijk te verankeren, komt er een kwaliteitsgarantie voor de patiënt en wordt de beroepsbeoefenaar maatschappelijk erkend èn wettelijk beschermd.