Een afscheid dat ons zwaar valt

Ik heb in mijn politieke leven veel bewonderenswaardige mensen ontmoet, maar niet één zoals Jean-Luc Dehaene. Hij was werkelijk uniek. In alle opzichten: als politicus en als mens. 
De prestaties van de politicus zijn bekend: hij is de architect van verschillende staatshervormingen, leidde ons land door economische en politieke crisissen, smeedde regeringen in moeilijke omstandigheden, saneerde de overheidsfinanciën en gidste ons land naar de euro, om maar enkele van zijn realisaties te noemen. Weinig mensen waren zozeer staatsman, weinig mensen kunnen aan zijn palmares tippen. Samen met Wilfried Martens was hij de grootste politicus die ik gekend heb. Ons land heeft veel goede redenen om Jean-Luc dankbaar te zijn.
Na zijn premierschap koos hij voluit voor Europa. Als ondervoorzitter van de Europese conventie schreef hij mee aan de toekomst van de EU. Ook in het Europees parlement onderscheidde hij zich met zijn brede visie op Europa.
Maar meer nog dan de politicus, zal de mens mij bijblijven. Jean-Luc deed niet aan politiek voor zichzelf. Mensen stonden bij hem voorop, als christendemocraat in hart en nieren. Elke hervorming, elke beleidsdaad, was erop gericht om de toekomst te vrijwaren. Hervormen om te verbeteren, altijd realistisch, maar ook altijd gedreven door een ideaal.
Voor mij persoonlijk was Jean-Luc de collega bij wie ik altijd terecht kon. Altijd had hij een goede raad klaar, oprecht en rechtuit. Met Jean-Luc Dehaene wist je altijd waar je stond. Hij was tegelijk collega, vriend, mentor, klankbord, inspirator.
Het afscheid van Jean-Luc valt zwaar, maar de dankbaarheid is groot.
Marianne Thyssen