Dak- en thuisloosheid in Vlaanderen

Vlaanderen telt naar schatting ruim 10.000 thuis – en daklozen. De helft  hiervan is jonger dan 30 jaar.  Waar deze groep vroeger hoofdzakelijk uit mannen bestond, zien we dat er meer en meer vrouwen, al dan niet met kinderen, thuisloos worden.  In vergelijking met 20 jaar geleden is het aantal vrouwelijke thuislozen zelfs verdubbeld (van 20% naar 40%).  Dit blijkt uit een studie van het Centrum voor Zorgonderzoek en Consultancy Lucas.
Uit de studie blijkt eveneens dat de thuislozenpopulatie erg heterogeen is, dat we geen zicht hebben op hun exacte aantal en specifieke noden,  dat het aanbod van dienst- en hulpverlening aan thuislozen ontoereikend is en dat er heel wat regionale verschillen bestaan, vooral tussen steden en landelijke gebieden.   Ook de samenwerking tussen de verschillende actoren verschilt. Hierdoor vallen bepaalde doelgroepen uit de boot, vooral mensen en jongeren die uit instellingen komen (psychiatrische patiënten,  jongeren uit de bijzondere jeugdzorg).    
Vera Jans: “Thuis- en dakloosheid is een complexe problematiek, zowel wat betreft het ontstaan als de gevolgen ervan.   Uit de studie van Lucas kwamen een aantal gebreken in het huidige beleid en aanbod tot uiting.  Daarom heb ik minister Vandeurzen gevraagd of en hoe hij zijn beleid zal aanpassen aan de resultaten van deze studie.
Gelet op de grote groep jongeren binnen de dak- en thuislozenpopulatie is het belangrijk dat er een specifiek beleid zal gevoerd worden naar deze doelgroep toe.  Daarom was ik verheugd van de minister te vernemen dat er een specifiek actieplan voor de groep van jongvolwassenen werd opgemaakt.
Persoonlijk pleit ik voor een globaal plan om thuisloosheid te voorkomen en te beëindigen.   Er is er nood aan meer preventie van thuisloosheid, het versnellen van de uitstroom en het ontwikkelen van alternatieve huisvestingsvormen. Een globaal plan vraagt echter wetenschappelijke onderbouwde informatie over deze doelgroep en hun noden.  De door de minister aangekondigde ontwikkeling van een monitoringsinstrument voor de Vlaamse thuislozenzorg, dat aanbod en vraag koppelt en waardoor we een duidelijk zicht krijgen op deze problematiek, is dan ook een belangrijke stap in de richting van een gecoördineerd beleid rond thuisloosheid.”