De erkenning van moskeeën en andere plaatsen voor erediensten was deze week een van de vele thema’s in de media. Hoe kijken wij hiernaar? Als partij zijn we grote voorstander van een goede erkenningsprocedure voor erediensten, waaronder ook voor moskeeën. Beter een erkende moskee waar we een voet tussen de deur hebben, dan een garagemoskee. We stellen ons dan ook constructief op om tot een aangepaste, sterke en gedragen erkenningsprocedure te komen die aangepast is aan de noden van vandaag.
Om de erkenningswetgeving op Vlaams niveau te versterken, hebben we eerder al voorstellen gedaan. Die voorstellen vinden we nu ook terug in de studie van de KuLeuven, een goed uitgewerkt document dat vele waardevolle elementen bevat. Daarnaast heeft minister van Justitie Koen Geens al in september 2017 de nieuwe gemeenschappelijke omzendbrief rond de veiligheidsaspecten bij de erkenning van de lokale geloofsgemeenschappen in werking laten treden. Hierdoor geeft sindsdien niet alleen de Staatsveiligheid, maar ook het OCAD, de politie en de Dienst Vreemdelingenzaken advies over erkenning.
Wij betreuren dan ook dat minister Homans nu pas met een voorstel komt. Zo zijn vijf jaar verloren gegaan om actie te ondernemen. We betreuren het ook dat we nu via de pers haar reactie moeten vernemen.
Wat is onze visie?
CD&V is voorstander van een actief pluralisme. De verhouding tussen overheid en godsdienst wordt voor ons gestuurd door twee principes: de scheiding van Kerk en Staat, en de vrijheid van godsdienst. Het actief pluralisme gaat ervan uit dat waarden via godsdiensten en levensbeschouwingen op een actieve manier worden uitgedragen en zo dus ook bijdragen tot een betrokken samenleving. Levensbeschouwingen moeten meegenomen worden in de manier waarop wij onze samenleving inrichten. Maar dit moet wel gebeuren binnen de grenzen van de rechtsstaat. Met respect voor de rechten en vrijheden die in onze samenleving gelden.
Onze houding is helder: beter een erkende moskee waar we weten wat er gebeurt, dan een garagemoskee gefinancierd vanuit het buitenland
Het erkennen en subsidiëren van religies beidt de overheid voordelen: op deze manier kan ze voorwaarden stellen en ook toezicht houden op de activiteiten, en het eventuele verspreiden van radicalisme aanpakken. Het is een goede zaak om de buitenlandse financiering van moskeeën aan banden te leggen. Maar het stopzetten van subsidies door de overheid, zal net het belang van dat buitenlands geld doen toenemen.
We kanten ons dus op zich niet tegen het principe van een voorlopige erkenning. Verschillende vragen blijven echter nog open. Zijn aan een voorlopige erkenning dezelfde rechten en plichten verbonden als aan een gewone erkenning? Hoelang moet een voorlopige erkenning duren? Nu een proefperiode van vijf jaar invoeren, tijdens dewelke moskeeën op geen enkele steun kunnen rekenen van de overheid, betekent dat er ook de komende vijf jaar geen enkele moskee zal erkend worden, nadat men eerst al vijf jaar verloren heeft. Het is zeer de vraag of men niet het omgekeerde effect creëert en moskeeën niet precies naar buitenlandse invloeden duwt. Onze houding is helder: beter een erkende moskee waar we weten wat er gebeurt, dan een garagemoskee gefinancierd vanuit het buitenland.
